Ο Υπουργός Πολιτισμού, σε μια προσπάθεια να χτυπηθεί η αλλοτρίωση, καθιέρωσε καθημερινές δωρεάν προβολές του «Θωρηκτού Ποτέμκιν» και του πρώτου μέρους του «Ιβάν του τρομερού» (το δεύτερο μέρος δεν θα προβαλλόταν διότι δεν είχαν τελειώσει οι εσωκομματικές συζητήσεις για την υποκρυπτόμενη κριτική του σκηνοθέτη στο καθεστώς)


Ο Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων κλπ που αλλάζουν κατά καιρούς, ενθουσιάστηκε με την πρωτοβουλία και δήλωσε πως είναι καθήκον κάθε πρωτοπόρου αγωνιστή καθηγητή να πάει τους μαθητές του στην προβολή και μετά να συμμετάσχουν στον διαγωνισμό έκθεσης με θέμα: «το προτσές της μετατροπής του αντιιμπεριαλιστικού πολέμου σε πατριωτικό και ο πρωτοπόρος ρόλος της εκκλησίας».

Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας , φορώντας τη στολή παραλλαγής πήγε στην προβολή και δήλωσε ενθουσιασμένος από το φρόνημα των στρατιωτών. Μάλιστα, τόνισε, ότι η σκηνή στα σκαλιά του θύμισε τους «Αδιάφθορους»… αλλά στο σημείο αυτό του πάτησε το πόδι ο Υπουργός Εξωτερικών που τον συνόδευε, με πολιτικά ρούχα.

Αντίθετα, ο αρχηγός του συνασπισμού των κομμάτων της αντιπολίτευσης, εξοργίστηκε από όλα αυτά και είπε ότι ήρθε η ώρα να σταματήσει η λαίλαπα της αριστερής παρένθεσης των τελευταίων δέκα χρόνων και γι΄αυτό είναι πρόθυμος να συμμαχήσει με την Χρυσή Αυγή, αρκεί να αποκηρύξει τις τελευταίες δολοφονίες ομοφυλόφιλων που διέπραξαν τα μέλη του στρατιωτικού της σκέλους. «Εξ ‘άλλου, δήλωσε, κι εμείς παντελόνια φοράμε, αλλά όχι και έτσι…»

Στο σημείο που ο Γ.Γ του ΚΚΕ δήλωνε πως όλα αυτά προοιωνίζουν νέα όξυνση της αντιλαϊκής επίθεσης, και κάλεσε σε συσπείρωση…. πετάχτηκε ιδρωμένος από το κρεβάτι του!
Ουφ! Ευτυχώς ήταν όνειρο! Μα τόσο ζωντανό….
Επηρεασμένος ακόμα, πήρε το τηλεκοντρόλ, να ελέγξει καλού κακού….

Εντάξει! όλα τα κανάλια – και τα τρία – έπαιζαν το κανονικό τους πρόγραμμα. Φταίει το ότι κοιμήθηκε μεσημέρι. Τι μεσημέρι, δηλαδή, έχει πάρει να νυχτώνει, ήδη.
Οι τρεις συγκάτοικοι έλειπαν, είχαν πάει στο ανταλλακτικό μπαζαρ. Αυτός δεν ήθελε να δώσει τα τελευταία του βιβλία για λίγο παξιμάδι και κανα κουτί γάλα. Το μόνο που μετάνιωνε είναι ότι καμιά φορά σκάνε φιλανθρωπικές οργανώσεις και δίνουν κανα ρούχο….

Τέλος πάντων, αυτός στο κάτω – κάτω ήταν ο μόνος της παρέας που είχε κανονική δουλειά: δύο φορές την εβδομάδα, Παρασκευή – Σάββατο, σερβιτόρος. Αλλά είχε την ησυχία του, γιατί οι άλλοι με τα μαύρα μεροκάματα που έβρισκαν, αραιά και πού, δεν ήξεραν τι θα συναντήσουν. Τις προάλλες ο Παύλος δεν μιλιόταν για τρείς μέρες. Ποιος ξέρει τι είχε δει……
Έφτιαξε τον φραπέ του και βγήκε να καθίσει στο μπαλκόνι. Σε λίγο θα ξεκινούσε σταδιακά η βραδινή διακοπή ρεύματος. Όλα τα κεντροδυτικά προάστια θα έσβηναν και θα έμεναν μόνο τα βόρεια και νοτιοανατολικά σαν φωτεινά νησιά στο Αττικό τοπίο.

Ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου, σκέφτηκε τραβώντας μια ρουφηξιά καφέ με το υπέροχο χαρμάνι καβουρδισμένου ρεβιθιού με εσανς χαρουπιού.
Κάτω η πόλη βυθίζονταν σταδιακά στο σκοτάδι.