Γιατροί φίλε. Αυτή η μάστιγα. Στο κείμενο αυτό θα σας μιλήσω για αυτά τα άτομα που αποφάσισαν να σώζουν ζωές και για μένα που αισθάνομαι πως απλά μου την απειλούν. Θα σας εκμυστηρευτώ λεπτομέρειες της ρημάδας της αρρωστοφοβίας μου, έτσι για τη λύτρωση. Όσοι εκεί έξω φοβάστε, μην ανησυχείτε, ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΜΟΝΟΙ.

Δεν ξέρω ρε παιδιά, όταν βλέπω άσπρη ρόμπα, ακόμα και η νυχού μου να τη φοράει, με φαντάζομαι απευθείας πρώτο τραπέζι κόλαση να πετάω το σάβανο στα καζάνια που βράζουν.
Σαν πάρω το δρόμο του νοσοκομείου νιώθω οτι γυρισμός δε θα υπάρχει, 4 θα με πάρουν από εκεί μέσα, μαύρα θα φοράνε και ούτε καν ARMANI.
Έχετε παρατηρήσει πως όλα τα ιατρεία βρωμάνε: α) παππουδοτσισίλα, β) παράξενο άρωμα φαρμακίλας, 3) Αποστείρωση, 4) τρόμο(;;;;)

Έχουν στους τοίχους κάτι απροσδιόριστα “έργα τέχνης” που ανάθεμα εάν τα ξεχωρίζεις από ζωγραφιές δημοτικού και είναι βαμμένα κυρίως λευκά. Να μου πεις, πότε να προκάμουν οι μαύροι να ασχοληθούν με την τέχνη; μεταξύ παθολογίας και καρδιολογίας; εγώ ούτε να λουστώ δε θα προλάβαινα. Συνήθως έχουν μαύρους δερμάτινους καναπέδες, που σαν κάτσω, ιδρώνει ο κώλος μου στα 10 λεπτά εάν δεν έχω άγχος και στα 2 εάν έχω. Έχω πάντα.
Πολλοί ακόμα, έχουν ένα μπολάκι με καραμελίτσες σε διάφορες γεύσεις. Κλασικά όμως λείπουν όλες αυτές με γεύση φράουλα και έχουν μείνει κάτι λεμόνια, κάτι ούζα και κάτι βατόμουρα. Με την ευκαιρία, κάνω έκκληση σε όλους εσάς τους φυσιολογικούς ανθρώπους, να μαζευτούμε και να στείλουμε επιστολή στις μεγάλες εταιρείες, να βγάζουν σακουλάκια μόνο με τις γεύσεις που τρώμε εμείς οι μη υποκριτές: φράουλα, σοκολάτα, κεράσι κλπ.

Επίσης, αυτοί οι γιατροί, πώς απαντάνε σε κάθε ερώτηση; Τι διάολο; όλα στα sos ήταν στις εξετάσεις; σκονάκια δεν έκαναν; αντιγραφή; καφέ στο κυλικείο; ανάσα έπαιρναν;
Να μη μιλήσω για τα περιοδικά. Ή θα έχει Ciao του 2006 ή κάτι ιατρικά που όταν τολμήσω να ανοίξω διαπιστώνω με περισσή βεβαιότητα πως τα νοσώ από όλα: Καρκίνους, aids, καρδιά, στομάχι, ουλίτιδα, ποδάγρα. “Ό, τι έχει κανείς καλό είναι” που μου είπε και ο φίλος μου ο Ψυχίατρος. Βέβαια η δική μου αγάπη, επικεντρώνεται στις αρρώστιες που σε στέλνουν ντε φάκτο τάφο. Πως να βασανίσω τον εαυτό μου έαν έχω μια απλή ουλίτιδα; σιγά… ενώ ο φόβος του θανατικού σε αφήνει 3-4 μερούλες χωρίς φαγητό και ύπνο και στρώνεις χαρακτήρα.

Έτσι λοιπόν σας μάζεψα μερικές σκέψεις και μερικές αληθινές επισκέψεις στη λευκή αυτή φυλή και σας την παραθέτω επιζητώντας την άμεση κατανόηση σας και την επικύρωση του δικαίου μου.

Ο οδοντίατρος

Δεν τον θέλω, δε τον θέλω. Δε μπορώ ρε παιδί μου να μου σκάβει ούλο και να μου χώνει τον τροχό μέχρι λάρυγγα. Νιώθω σαν φελός κρασιού που το βιάζει κομπρεσέρ.
Άστα να σαπίσουν, να πέσουν, να ησυχάσω!
Ρε…είναι ύπουλοι! Σε ξαπλώνουν στην αναπαυτική πολυθρονίτσα, σου περνάνε πετσετούλα λες και περιμένεις πάπια πορτοκάλι και μετά σου χώνουνε τη φωτούμπα στα μάτια για να είσαι έτοιμος να ομολογήσεις το έγκλημά σου:
ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΝΗΜΑ ΠΟΤΕ! Το ομολογώ, αφήστε με!
Από τότε που ήμουν μικρή και έβλεπα τον παππού μου να έχει μασέλα νομίζω πως όλα τα δόντια είναι σα νεογιλά. Αν βάλω νήμα και το τραβήξω, φοβάμαι οτι θα φύγει και ο κυνόδοντας μαζι.
Τέτοια χαριτωμένα τους λέω και χασκογελάνε, γιατί νομίζουν πως κάνω χιούμορ, ενώ εμένα έχει φτάσει το σκατό στην κάλτσα.
Πιάνουν τον τροχό, λες και ετοιμάζονται να αλλάξουν μπουζί σε Ντάτσουν και στο χώνουνε με τόση δύναμη που νομίζεις οτι θα σου κάνει σφράγισμα ο Ζαμπίδης. Πονάς, αίμα ποτάμι και έχουν και το θράσος να μουρμουρίζουν, “όχι παιδί μου, μη φοβάσαι”. ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ κυρά μου, ΠΟΝΑΩ Η ΜΑΥΡΗ!
Έχουν τη λύση για όλα φιλε. Σου βαράνε ένεση αναισθητική και δεν ψάχνεις το στόμα σου στο σβέρκο από το μούδιασμα. Μιλάς σαν παππούς από πρόσφατο εγκεφαλικό και δαγκώνεις τα χείλη σου μέχρι που γίνεσαι σα τη Μαρία Ιωαννίδου Γερμανού, χωρίς να μπορείς να μασήσεις και τσίχλα. Απελπισία.
Στην οδοντιατρική υπάρχει σίγουρα μάθημα που λέγεται “Πως να καταλαβαίνεις τι λέει ο μπουκωματωμένος ασθενής, την ώρα που η σιελαντλία του ρουφάει και την ψυχή”. Δεν εξηγείται να απαντάμε “ηηαα ια ωια” και ο άλλος οδοντίατρος να σου λέει “για ψώνια ε;;” “βρήκες τίποτα καλό;”. Ναι, ένα κουκλάκι με λευκή ρόμπα και τροχό στα χέρια, γεμάτο καρφίτσες voodoo. Το αγόρασα.
Φεύγεις με πληγιασμένο ούλο, πιασμένος απ’ το σφίξιμο και γεύση φορμόλης στο στόμα.

Ο γυναικολόγος

Με το γυναικολόγο δεν είχα ποτέ μεγάλο θέμα αλλά όσο να πεις, όλες μια αγωνία την τραβάμε.
Γδυθείτε στο παραβαν από τη μέση και κάτω και καθίστε στην καρέκλα.
Μα τι υποκρισία;; Αφού θα δεις τα πάντα από ΠΟΛΥ κοντά, τι το θέλεις το παραβάν; Μη μετατραπεί η ασθενής σε Kim Basinger με το “You Can Leave Your Hat On” να παίζει και έρθει και γίνει το ιατρείο κούγκι πριν το ΠΑΠ;
Τέσπα, πας γδύνεσαι και εμφανίζεσαι με μπλούζα και από κάτω τίποτα, σαν τότε που χτυπάγαμε τα γονατά μας και μας έπαιρναν οι γονείς άρον άρον να μας πλύνουν τα αίματα στη μπανιέρα. Κάθεσαι, στο ιατρικό κρεβάτι με αυτο το χαρτί-που πάντα κολλάει κώλο πριν σηκωθείς-και ανοίγεις τα πόδια σου με θέα τον Ατλαντικό, στηρίζοντάς τα σε δύο υποπόδια. Σου βάζει βαθιά λοιπόν το… αυτό το πράγμα που σε κάνει να νιώθεις σα να κάνεις πρωινό σεξ χατιρικά και εκεί που λες “μπήκε, ησύχασα” κάνει και ένα τααακ και σου ανοίγει τον κόλπο λες και είσαι για γέννα.
Και αφού στο έχει ανοίξει ο μετροπόντικας, σου λέει ο γιατρούλης να μην ανησυχεις, “λίγο δειγματάκι θα πάρει”, βάζοντας κάτι σα μικρή μπατονετίτσα μέσα. Πως η μικρή μπατονετίτσα μετατρέπεται σε όλους τους απεργούς αγρότες και σε σπέρνει ενδοκολπικά μέχρι να πεθάνεις, δε θα το καταλάβω το ποτέ.
Και μετά σου χώνει μέσα το μαρκούτσι και βλέπεις το Χριστό-φαντάρο. Στο βάζει εκεί, το κουνάει, σε κοιτάει κάπως. Τι περιμένεις χρυσέ μου; να κορυφώσω κιόλας;

Συμβουλη προς γυναικολόγους: Αν τα υποπόδιά σας δεν έχουν μαξιλαράκια ΝΑ ΒΑΛΕΤΕ! Δε γίνεται και να μπαίνει μέσα μας το μηχανηματάκι σας, σε μέγεθος πρωταγωνιστή Γουσγκούνη-ασάλιωτο ΚΑΙ να κρυώνουν/σημαδεύονται οι γάμπες μας.
Τα έχει πει και η Πάνια για τις χειροπέδες, συντονιστείτε.

Ο παθολόγος

Δεν έχω να πω πολλά. Αυτός ο γιατρός δεν έχω καταλάβει τι κάνει. Νομίζω πως έχει κάτι να πει μόνο αν πρόκειται για καμμιά μυξούλα, κανά πονόλαιμο και κανά βήχα. Κατά τα άλλα σε παραπέμπει σε άλλους γιατρούς. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ. Μου παρατείνεις το στρες μανούλα μου. Πες μου τι έχω να τελειώνω μια και καλή. Σα το σκυλί στο αμπέλι θα πάω.
Άσε που αρχίζει τις προσωπικές ερωτήσεις:
-Νερό πίνεις;
-Ε, κανά ποτηράκι (φωναχτά) τη μέρα (από μέσα μου)
-Πως αντέχεις ρε παιδί μου; πόσες ώρες;
-48 σίγουρα.
-Σοβαρέψου, δεν κάνει να αφυδατώνεις τον εαυτό σου!
-Ναι αλλά εγώ θα επιβιώσω σε καταστροφή, δε θα ψοφίσω σαν τους άλλους!
-Το νερό κάνει καλό στο δέρμα.
Κατάλαβες το σίχαμα; με χτυπάει εκεί που πονάω και κάθομαι μετά για 2 μέρες και πίνω 2 λίτρα τη μέρα και κατουράω σα τη θειά την Αμερσούδα. Μετά ξεχνιέμαι.

ΠΝΕΥΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

Ως αρρωστοφοβική, με ένα πονοκέφαλο, ράβω το μονόγραμμά μου σε σάβανο. Έτσι λοιπόν, χειμώνας ήταν θυμάμαι, αρρώστησα, με ίωση βαριά και άσχημη. Έβηχα σα γαιδούρι και έβγαζα φλέμα πηχτό και πολύχρωμο. Είχα γύρω ένα βουνό σόφτεξ και σακούλα βασιλόπουλου για να μην τρέχω κουζίνα κάθε τρεις και λίγο να πετάω. Έβηχα και έκλαιγα καθώς διάλεγα το κατάλληλο κόλλυβο, μιάς που ο θάνατος πλησίαζε. Αφού λοιπόν, τα είχα όλα έτοιμα για την τελετή αποφάσισα να ντυθώ σαν κρεμμύδι και να πάω στον πνευμονολόγο για μια… δεύτερη άποψη. Έφτασα μισή ώρα νωρίτερα και περιμένα υπομονετικά, πήρα τη Μαίρη τηλέφωνο και της εξηγούσα πως δεν το βγάζω το χειμώνα η μαύρη. Προσπαθούσε να με πείσει η κακομοίρα πως δεν έχω τίποτα με την απόλυτη κατανόηση αρρωστοφοβικής σε αρρωστοφοβική. ΜΑΙΡΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Έτσι λοιπόν, ο πνευμονολόγος ήρθε. Με ρώτησε τι μου συμβαίνει και του είπα πως με μια γρήγορη διάγνωση, νομίζω πως έχω καρκίνο. Γέλασε… ναι. Δεν ξερω.
Με έβαλε να φυσήξω σε ένα πράγμα σα σωλήνα (τον ρώτησα εάν είναι απολυμανσμένο) και αφού κόντεψα να φτύσω την ψυχή μου εντός, έκατσα και περίμενα τα αποτελέσματα. Όσο ο υπολογιστής γουργούριζε, μου ζήτησε να βγάλω τη μπλούζα μου και πήρε τα ακουστικά στα χέρια. Τα έβαλε ρε φίλε στο αθώο μου κορμί με τη μία! Γιατρέ και να μην είχα πνευμονία, μόλις απέκτησα. Βάλτο microwave 2 λεπτά πριν το βάλεις στην πλάτη μου.
Τα αποτελέσματα έλεγαν πως δεν είχα κάτι σοβαρό.
Μου έγραψε ήπιο ηρεμιστικό.

Καρδιολόγος

Έχω φύσημα. Και κάτι με μια λασκαρισμένη βαλδίδα, δε θυμάμαι τι. Δεν είναι τίποτα σοβαρό λέει ο γιατρούλης μου, αλλά εμένα μου αρέσει η φράση “μη μου τα λες αυτά, είμαι και καρδιακιά”. Έτσι, για να μη με ζορίζετε και πολύ. Όπως καταλαβαίνετε αφού έχω και δικαιολογία, τεστάρω καρδιά μια φορα το χρόνο και μετατρέπομαι σε Μαίρη Αρώνη σπέρνοντας την καταστροφή σε όλο τον πλανήτη. Ο καρδιολόγος επειδή είναι και οικογενειάκος φίλος, μου λέει ατάκες όπως “κάτσε κάτω μωρή”, “παλι show θα κάνεις;”, “μπουρδέλο μου το κατάντησες το ιατρείο πάλι” και τέτοιες αγάπες. Και εγώ του λέω να μη δίνει σημασία στην ετοιμοθάνατη και να με αγαπάει στις τελευταίες μου στιγμές. Και εκεί που έχω χαλαρώσει με τον αγαπημένο μου γιατρό, πιάνει βαμβάκι και το βρέχει. Τι το παπαριάζεις χρυσέ μου; αφού είμαι μούσκεμα απο τον προηγούμενο ιδρώτα του στρες. Και περνάει αυτές τις βεντούζες στο στήθος και κάτι μανταλάκια στα χέρια και στα πόδια.
Το κακό με τον καρδιολόγο μου, είναι οτι μου βγάζει επιτόπου-κυριολεκτικά- τα αποτελέσματα. Δεν έχω χρόνο να πενθήσω τον ίδιο μου τον εαυτό. Στέκεται λοιπόν όρθιος πάνω από τον εκτυπωτή περιμένοντας το κηδειόχαρτό μου και εγώ σκιάζομαι πιό πολύ και από όταν είδα το NIVO χωρίς make-up, μησουτύχει.

Τέλος πάντων αγαπημένοι μου, επειδή έχουμε και το μισό σόι της step-mother γιατρούς, δε θα πω παραπάνω. ΑΧΡΕΙΑΣΤΟΙ να είναι οι ολόχρυσοι μου και μακριά από εμάς.

Τα λέμε ξανά…