Έχω ήδη γνωρίσει πολλούς ανθρώπους μέχρι τώρα. Δεν έχω παράπονο. Πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους.

Γάλλους, Γερμανούς, Ισπανούς, Αμερικάνους, Λιθουανούς, Έλληνες, ό,τι θες από εθνικότητες. Γυναίκες, άντρες, γκέι, λεσβίες, μπάι. Νέους, γέρους, μωρά, μεσήλικες. Κοινωνικούς κι ανοιχτούς, που τους ζηλεύω λίγο αλλά και παράξενους, ιδιαίτερους, κλειστούς, που τελικά είναι και η αδυναμία μου. Σκυλάδες, ροκάδες, μεταλλάδες, «έντεχνους». Αριστερούς, δεξιούς, απολιτίκ. Έχω γνωρίσει ακόμα και ανθρώπους που δεν τους αρέσουν οι τηγανητές πατάτες.

Και ως διπολικό ον που είμαι κι εγώ, μισάνθρωπος από τη μία και ηλιθίως ευγενική από την άλλη, τα βλέπω όλα από δύο πλευρές.

Από τη μία πλευρά, μερικές φορές βλέπω τον κόσμο όπως τον έβλεπα στα 10 μου. Όμορφο.
Διαφορετικοί άνθρωποι που καλύπτουν διαφορετικές πλευρές του εαυτού μου και για τους οποίους νιώθω διαφορετικά συναισθήματα. Τόσοι πολλοί και κανένας ίδιος. Ο καθένας σκέφτεται διαφορετικά, δρα διαφορετικά, αντιλαμβάνεται αλλιώς τη ζωή, γελάει με ξεχωριστό τρόπο και για άλλη αιτία, διασκεδάζει με τον δικό του τρόπο, πίνει αλλιώς τον καφέ του ή δεν πίνει καν (σοβαρά τώρα τι παίζει με αυτούς που δεν πίνουν καφέ;). Και αυτή τη διαφορετικότητα και την περιπλοκότητα, ρε γαμώτο, την βρίσκω όμορφη κάποιες φορές. Τρομερά ενδιαφέρουσα.

Η άλλη πλευρά υπερτερεί όμως… Οι στιγμές που όλα μου φαίνονται όμορφα, σα να είμαι ο Γουίνι το αρκουδάκι που ξεκιναέι μια νέα περιπέτεια με το γουρουνάκι και το γάιδαρο (που είναι τρελή μορφή), είναι φευγαλαίες. Η πραγματικότητα πάει κάπως έτσι.

Γνωρίζω, συμπαθώ, δένομαι κι απογοητεύομαι ή απλά αντιπαθώ χωρίς καν να γνωρίσω. Δε θέλω να βγάζω γρήγορα συμπεράσματα για τους ανθρώπους. Μη με πείτε κακιά. Όχι ότι δε μου πάει, αλλά δε μ’ έχει συνηθίσει έτσι ο κόσμος. Βασικά, δε θέλω να βγάζω καν συμπεράσματα.

Ας κάνω εδώ μία ιδιαίτερη μνεία στο ότι… βαριέμαι λίγο να γνωρίζω νέους ανθρώπους. Η αμηχανία της αρχής, οι αμφιβολίες, ο χρόνος που πρέπει να περάσει για να σου δείξει ποιος είναι πραγματικά ο άλλος. Τέτοια όρεξη για ζωή έχω η 19χρονη, τόπο στα νιάτα μου. Βαρέθηκα και μόνο στον περιγραφή. Και για να καταλάβετε πόσο κοινωνικά ηλίθια είμαι αυτή την αμηχανία της αρχής πολλαπλασιάστε την επί χίλια και προσθέστε το ανεξήγητο αίσθημα που έχω πάντα ότι όλοι με αντιπαθούν, τους ενοχλώ και θέλουν να με δολοφονήσουν. Ναι, ναι. Δε μπορείς να φανταστείς. Ανυπόφορο. «Τι να κάνω; Τι να πω; Πώς να το πω; Μήπως να μην πω τίποτα; Ναι, αυτό θα κάνω. Ωχ, έχω πολλή ώρα να ακουστώ, ας πω κάτι. Μα είναι ηλίθιο.» …κρρρρρ, κρρρρρ, κρρρρ… τα ‘παιξε το μηχάνημα και μπράβο Χαρά μου, αυτό που είπες ήταν όντως ηλίθιο. Πάλι καλά που έχω λίγο χιούμορ και το καλύπτω.

Αλλά τέλος πάντων, πες ότι περνάμε αυτήν την πρώτη φάση – νοτ. Επέρχεται μια κάποια οικειότης. Νομίζεις πως όλα τελείωσαν και πήγαν καλά; Ας γελάσω. Πλανάσαι πλάνην οικτράν, κουτό μου πιντί! Για να εκφράσω συναίσθημα και να εμπιστευτώ σε άνθρωπο τι έφαγα προχθές πρέπει να περάσουν περίπου δυόμισυ αιώνες. Δύο μες στο νερό δηλαδή. Όχι, ντάξει, δεν είμαι τέτοια μπιτς. Θα χαμογελάσω, θα είμαι ευχάριστη παρέα, θα πω 2-3 κουβέντες και 4-5, αν σε συμπαθήσω, αλλά για να σε θεωρήσω φίλο μου, φίλε μου, πρέπει να συμμετάσχεις στον επόμενο Μαραθώνιο, να βγεις πρώτος και να μου χαρίσεις και το χρυσόμαλλο δέρας. Με όποια σειρά θες εσύ, δε με νοιάζει.

Και πες ότι σε εμπιστεύτηκα. Τρελό σενάριο. Κάπου εδώ έρχονται τα δύσκολα. Τώρα, φίλε μου, σε έχω εκτιμήσει και σε έχω αγαπήσει. Σκοτώνω για σένα. Πεθαίνω για σένα. Αλλά τσου, τσου, τσου… Όσοι πιστεύετε στην τέλεια ανθρώπινη σχέση, μη διαβάσατε παρακάτω. Τώρα, δικέ μου, είναι η στιγμή που θα με απογοητεύσεις. Μπορεί να ‘ναι κάτι μικρό και να περάσει, μπορεί να ‘ναι και κάτι σπουδαίο που θα με ενοχλήσει απείρως. Μπορεί να ‘ναι και τα δύο μαζί σε πολλές παραλλαγές. Όλα τα καταγράφω ανεξίτηλα στον εγκέφαλο και προφανώς δε βγάζω κιχ. …τι; Από όσα διάβασες παραπάνω υπέθεσες ότι είμαι άνθρωπος που εκφράζομαι, ανοίγομαι και λύνω τα προβλήματά μου με διάλογο; Αχ, δε με ξέρεις καθόλου…

Στενοχωριέμαι, βάζω στο γιουτιούμπ το «Φιλαράκι» της Βόσσου, κλαίω, οδύρομαι, ψάχνω «πού να γύρω το κορμί μου», πίνω ουίσκι νιτ, τρώω ένα ολόκληρο οικογενειακό παγωτό (ντάξει, αυτό το κάνω κάθε βράδυ), νευριάζω, ξεχνιέμαι καιλοιπά. Όλα μόνη μου. Δε θα μπω καν στη διαδικασία να σου εξηγήσω τι πήγε λάθος από τι στιγμή που δεν κατάλαβες, αγάπη μου. Έχω μία πολύ καλά κρυμμένη, ψυχοπαθή μπιτς προσωπικότητα. Μπορεί να σε συγχωρέσω –πάντα μόνη μου- αλλά οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος σου. Και παράλληλα, πληγώνομαι, αυτοθεραπεύομαι όσο μπορώ και συνεχίζω.

Συνεχίζω διαγράφοντας ανθρώπους και ίσως δίνοντάς τους λιγότερες ευκαιρίες από ότι θα έπρεπε. Δεν είμαι άπληστη, όμως. Χαίρομαι για όσους έχουν μείνει στη ζωή μου. Και για τους δύο. Αλλά ψέμα δε θα σας πω. Κανείς δε με καλύπτει απόλυτα. Όλοι με έχουν απογοητεύσει, λίγο-πολύ. Κανείς δε μπορεί να με καταλάβει εκατό τοις εκατό. Η διαφορετικότητα έχει την καλή και την κακή της πλευρά. Εσένα που πιστεύεις στην τέλεια ανθρώπινη σχέση, σου είπα, μη διαβάσεις παρακάτω.

Και δε λέω, τους ανθρώπους μου, αυτούς του δύο τέλος πάντων, τους αγαπώ μουρλά. Είπα, σκοτώνω και πεθαίνω γι’ αυτούς και το εννοώ. Αλλά μόνη μου γεννήθηκα, μόνη μου θα πορευτώ και μόνη μου θα πεθάνω (Ναι τι; Αλήθεια, κι αυτό μόνη μου το σκέφτηκα!). Κι όχι μόνο εγώ η κοινωνικά, ψυχικά και νοητικά –γιατί όχι;- διαταραγμένη, κι εσύ, κι όλοι μας.
Αυτά πάνω-κάτω. Εσείς οι δύο, αγαπάτε με ακόμα, ναι;