Όλα ξεκίνησαν, γλυκιά μου, όταν γεννήθηκες γυναίκα.
Από εκείνη τη στιγμή που αυτό το πεταμένο το σπερματοζωάριο δεν ήξερε να είναι «Υ» ήσουν καταδικασμένη.
Και μόλις γεννήθηκες, γεννήθηκε κι ο σταυρός που θα κουβαλάς στο Γολγοθά της υπέροχης κοινωνίας μας.

Η νοσοκόμα άνοιξε δειλά τα μωρουδιακά ποδαράκια σου και συνειδητοποίησε πως δεν είχες πουλί. Σοκαρισμένη, δήλωσε στο περιοδικό μας.
Ο μπαμπάς έσφιξε χέρι μαμάς και κοίταξε νοσοκόμα μες στο μάτι γεμάτος αγωνία.
Μα τα μαντάτα ήταν κακά…
Η νοσοκόμα παγωμένη έστρεψε βλέφαρο προς τα κάτω και είπε «Τώρα πώς να σας το πω… Είναι… Είναι… θηλυκό».
Ο μπαμπάς άφησε το χέρι της μαμάς νευριασμένος. Αυτή φταίει, γυναίκα δεν είναι;

«Γιατί σε εμάς; Τι αμαρτίες πληρώνουμε; Πώς θα βγάλω τώρα το μωρό Βρασίδα που λέγανε και το μακαρίτη τον πατέρα μου;»
Κι αυτό το σκηνικό που όλο το νοσοκομείο μετατράπηκε σε Μάρθα Βούρτση κι έκλαιγε μαζί με σένα που ήθελες να πιεις λίγο γαλατάκι η καρμίρα –αλλά τέτοια είσαι!- ήταν μόνο η αρχή, αγάπη μου.

Τέλος πάντων… Μετά το ξεπεράσανε κάπως.
«Ντάξει, θα την βγάλουμε Πόπη σαντημάναμου.»
Κάνανε και τον αδερφό σου, το Βρασίδα τζούνιορ και είναι κομπλέ τώρα. Κανένα πρόμπλεμ. Θα βρεις κι εσύ ένα καλό γαμπρό, θα του δώσουνε προίκα και καμιά ρίζα ελιάς κι όλα μια χαρά ναναικαλάοθεός.
Αλλά πριν σε παντρέψουνε, Ποπάκι μου, θα περάσεις από εκπαίδευση κι εσύ σαν την Ούμα Θέρμαν στο Κιλ Μπίλ βολ 2.

Καταρχάς, μιας και πήγες 7 θα μάθεις να κάνεις μουσακά. Πρόσεξε! Πρέπει να κάνεις τον καλύτερο μουσακά στη γειτονιά σου, όταν κάνεις το σπιτικό σου. Μιλάμε για ακτίνα τουλάχιστον μισού χιλιομέτρου, για να ξέρεις. Άστονα τον αδερφό σου που θέλει να παίξει μπάλα με τους φίλους του. Είναι άντρας. Εσύ εδώ, μέχρι να μάθεις να τηγανίζεις μελιτζάνα πιο ζουμερή κι από ροδάνικο και να κάνεις μπεσαμέλ χωρίς ούτε ένα σβόλο.
Και μιας και μπήκες και στην εφηβεία να σε ενημερώσω ότι οι μόνες αποδεκτές διαστάσεις είναι 90-60-90, πιο πάνω χοντρή, πιο κάτω καχεκτικό.

Και γενικά τώρα που έγινες γυναίκα, δώσε προσοχή. Πρέπει να είσαι σέξυ αλλά και σεμνή –μη σε πούνε και πουτάνα (1), έξυπνη αλλά και να μην ανοίγεις στόμα σε συζητήσεις αντρών, νοικοκυρά κι εργαζόμενη. Όλα αυτά που στοιχειοθετούν την τέλεια νύφη, τέλος πάντων.
Ο αδερφός σου, που το «Βρασίδας» το έκανε «Δάκης» ο καημένος και πολύ στενοχωρήθηκε η χήρα γιαγιά, θα βγαίνει όποτε θέλει όπου θέλει και με όποιους θέλει.
Εσύ; Εσύ θα βγαίνεις στο καφέ της πιο κοντινής πλατείας, μόνο με κορίτσια και θα ‘σαι πίσω στις 9. Θα ντύνεσαι με ζιβάγκο και φούστα μέχρι τον αστράγαλο. Μη σε πούνε και πουτάνα (2).
Καλά, δε συζητώ το ότι θα είσαι παρθένα μέχρι την πρώτη νύχτα του γάμου. Και την επομένη με περηφάνια θα απλώσετε στο μπαλκόνι το πάνλευκο σαν την Αθηνά την Παλλάδα σεντόνι με το αίμα πάνω. Μη σε πούνε και πουτάνα (3).

Και μόλις τελειώσεις το σχολειό μπορείς να δουλέψεις, να σπουδάσεις ή να κάνεις ότι θες επιτέλους. Μέχρι τα 22. Στα 22 πρέπει οπωσδήποτε να χεις βρει γαμπρό. ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ. Ένας είναι ο στόχος. Από τότε που γεννήθηκες ένας ήταν ο στόχος. Ο ΓΑΜΟΣ.
Είναι η ολοκλήρωση ρε παιδί μου, πως να το κάνουμε. Θα κάνεις κι εσύ παιδιά μέχρι να βγει τουλάχιστον ένα αγόρι να βγάλετε το όνομα του πεθερού σου κι όλα μια χαρούλα. Θα τα αγαπάς όλα –μα θα ‘χεις αδυναμιά στον υιό- και θα τα μεγαλώσεις κι εσύ με τον υπέροχο τρόπο που σε μεγάλωσαν. Τι όμορφα!

Και να ξέρεις, όταν έρθει τούτη η ευλογημένη ώρα που θα κάμνεις οικογένεια, το σπιτουλίνι πρέπει να ‘ναι πεντακάθαρο. Τι εννοείς θα κάνει κι ο άντρας σου δουλειές;;; Άπαπα. Μην λες τέτοια πράγματα. Ο καημένος ξέρεις πόσο θα κουράζεται στη δουλειά του; Να μην πιει ένα γλυκό βαρύ διπλό βραστό στο καφενείο;
Κι εσύ θα δουλεύεις, εννοείται. Άλλαξαν οι εποχές. Επροοδεύσαμεν. Αλλά εσύ είσαι γυναίκα, από τη φύση σου προορισμένη να φροντίζεις, πλένεις, ταΐζεις, ποτίζεις κλπ τα παιδιά, να πλένεις τουλάχιστον 30 πιάτα την ημέρα μέχρι να αστράφτουν και να καθαρίζεις πάτωμα με πανί επί χειρός μέχρι να καθρεφτίζεται στο πλακάκι η πεθερά σου.

Κι όταν έρχεται από το καφενείο, που λέγαμε πριν, θα τρέχεις γρήγορα στην πόρτα με τα παντοφλίνια του. Θα του λύνεις τα παπούτσια και θα τοποθετείς γλυκά κι αισθησιακά –όχι σαν κυράτσα- τις παντόφλες στις βρώμικες κι ιδρωμένες πατουσίτσες του. Ζεστό φαγητό έτοιμο στο τραπέζι κι εσύ με περισσή χαρά να κρατάς χαρτοπετσέτα και να σκουπίζεις τη σάλτσα και τα σάλια από το στόμα του.

Κι άμα μετά το φαγητό έχει παραπάνω ορέξεις, μην αγχώνεσαι βρε τυχερούλα, έχουμε μεριμνήσει για σένα! ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΣ. Η μαγική λέξη. Κι έτσι, τόσο απλά το πρόβλημα λύθηκε.
Πρόσεξε, όμως, η δικαιολογία πρέπει να είναι ο πονοκέφαλος. Ή ίσως και το «μη μας ακούσουν τα παιδιά!». Δεν έχεις δικαίωμα να είσαι κουρασμένη. Δεν έχεις δικαίωμα να είσαι άρρωστη. Δεν έχεις δικαίωμα να είσαι μπουχτισμένη. Βασικά, δεν έχεις δικαίωμα. Ντοτ.
Καλά, εννοείται πως στις φίλες σου θα λες ότι το κάνετε τουλάχιστον 4 φορές την εβδομάδα και πως είστε τρελά ερωτευμένοι και ζείτε την απόλυτη ευτυχία.
Αυτά θα ‘ναι τα ενδιαφέροντά σου, Πόπη μου. Προαιρετικά κουτσομπολίστικες εκπομπές, κους-κους με γειτόνισσες και ζώδια. Αλλά ως εκεί.
Κι έτσι γλυκά κι έμορφα θα κυλήσει όλη σου η ζωή.

Δεν άκουσα, πως είπατε, ορίστε;
Δεν ονειρεύεσαι έτσι τη ζωή σου;
Καταρχάς… γιατί ονειρεύεσαι;
Τι είναι αυτές οι ισότητες που μου τσαμπουνάς;
Πώς το πες;;; Πατριαρχία και σεξισμός; Κάτσε να ανοίξω λεξικό.

Ακούστε να δείτε, λοιπόν, παιδιά. Η κατάσταση μπάζει από παντού. Μπορεί να μην είναι τόσο (κωμικο)τραγική όσο την περιέγραψα (αν και είναι σε περισσότερες περιπτώσεις από όσες φαντάζεστε και φαντάζομαι).
Ο σεξισμός, παρόλα αυτά , ως μία μορφή ρατσισμού άλλοτε είναι τραγικά εμφανής κι άλλοτε ξέρει να κρύβεται πολύ-πολύ καλά.
Σεξισμός είναι ότι κάνω την ίδια δουλειά με ένα άντρα και παίρνω λιγότερα λεφτά… ή ότι δεν παίρνω καν τη δουλειά. Σεξισμός είναι ότι το γυναικείο φύλο μου σημαίνει αυτομάτως και ότι δεν οδηγώ καλά. Σεξισμός είναι ότι είμαι υποχρεωμένη να φέρνω βόλτα ένα ολόκληρο σπίτι κι αν κάποιος δεν είναι ευχαριστημένος, πάλι εγώ φταίω που δεν τον ικανοποίησα. «Δε φταίει αυτός που την κεράτωσε, αυτή δεν ήξερε να τον κρατήσει». Σεξισμός είναι το «κορίτσι πράμα», το «ε, άντρας είναι», το «κάνεις σα γυναικούλα»…
Γι’ αυτό μη μου λέτε, σας παρακαλώ πολύ, ότι επειδή δε ζω σε μία χώρα που δε μου κάνουνε κλειτοριδεκτομή ή δε με λιθοβολούν μέχρι θανάτου επειδή φάνηκε η μύτη μου, ας πούμε, είμαι τυχερή.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΥΧΕΡΗ.

Αν βάλω κοντή φούστα και ντεκολτέ, θα με πούνε πορνίδιο. Αν το όνειρό μου δεν είναι να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια, θα με πούνε γεροντοκόρη. Αν είμαι γυναίκα καριέρας, θα πούνε ότι είμαι ανίκανη να είμαι καλή μάνα και σύζυγος. Αν δεν κάνω κάθε μέρα φασίνα, θα με πούνε ακαμάτα. Αν δεν ξέρω να μαγειρεύω πέντε δις συνταγές, ακαμάτα ΚΑΙ ανίκανη. Αν βρίζω και πίνω, θα πούνε ότι φέρομαι σαν άντρας. Αν δεν είμαι σα γατούλα όταν ακούω ηλίθιες ατάκες και την λέω όσους σφυράνε σαν τραίνο και παίζουν κόρνα στα κορίτσια, θα με πούνε σνομπαρία. Και το κυριότερο. Αν μιλάω και συζητώ για το σεξισμό που κατά κόρον επικρατεί, θα με πούνε υπερβολική και φεμινίστρια του κώλου.
Ε δεν είμαι υπερβολική, φίλε μου. Εσύ είσαι ηλίθιος.
Ιτς ε φάκινγκ μανς γουόρλντ.

Αλλά επίσης ξέρεις τι; Παρόλο που η στερεοτυπική και μουχλιασμένη νοοτροπία μας είναι ένας τούνελ χωρίς μεγάλη ελπίδα για φως, γουί κεν φάκινγκ ντου ιτ. Ή τουλάχιστον γουί κεν φάκινγκ τράι ιτ.
Και το πρώτο βήμα είναι να κατανοήσεις ότι δεν είμαι υπερβολική. Καθόλου, μα καθόλου υπερβολική.