Ε, μετά τα είκοσι πέέέέέντε…

Αγαπημένοι μου δηλώνω πως εάν ξανακούσω άνθρωπο να λέει τη φράση αυτή, ούτε η ψυχολόγος μου, ούτε ο κολλητός μου ο Ψ θα με σώσουν. Θα πέσω απευθείας στις σκληρές χαπάρες που γλύτωσα 27 χρόνια τώρα.
Αλλά να μου πεις…
ΜΕΤΑ ΤΑ 25 ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ… τι σε περιμένει στη γωνία.

***Αλκμήνη, αγαπημένο μου πλάσμα, γράφω το κείμενο αυτό με φόβο πως θα με κτυπήσεις άσχημα και με την υπόσχεση πως θα γράψω κάποια στιγμή κείμενο με τίτλο “dirty 30, strass and glam”.
Δεν είμαι γριά, όχι, στο λέω ξεκάθαρα… καθώς φτιάχνω το μαξιλαράκι της μέσης μου.***

Εγώ που λέτε, κοριτσάκι επιβεβαιωμένο από το φλερτ του αντίθετου φύλου (και του ίδιου πολλές φορές, αμέ!), δεν είχα άγχος ποτέ για δέρματα, σώματα, μαλλιά, γηρατειά κλπ.
Αααα, με εξαίρεση το μαλλί που ήταν σκατά μια περίοδο όταν ήμουν μικρή, διότι τίγκαρε ψείρα το κεφάλι και η γιαγιά μου η Αγγέλω θεώρησε σωστό να με κουρέψει σαν εβραιόπουλο και να με κυκλοφορεί στα σχολειά και στα ωδεία σα να μην τρέχει κάστανο.
Πέρα από αυτό, που λέτε, τέτοια αυτοπεποιθησάρα έχω, που έπρεπε να φτάσω 24 ετών και να τα έχω με δίμετρο για να μου περάσει ξυστά από το μυαλό -σα περιστέρι- η ιδέα πως είμαι κοντή. Αλλά ακόμα και αυτό, μου άρεσε, είναι cute και ζουζουνιά και όπως έλεγε και η μαμά “τα ακριβά αρώματα σε μικρό μπουκαλάκι μπαίνουν”.

Ναι, το ίδιο και τα δείγματα.

Έτσι λοιπόν, αφού η ταλαιπώρια της ακμής βάρεσε κόκκινο στην εφηβία, μετά το δερματάκι έστρωσε και το χαιρόμουν λιγάκι.
Μέχρι τα 25.
Μετά άρχισε το δέρμα να αφυδατώνεται και απορούσα ΓΙΑΤΙ.
Σας έχω εξηγήσει, αυτό το διάφανο υγρό, νερό το λένε θαρρώ, εγώ στο στόμα μου δε το έβαζα.
Έτσι σεινάμενη κουνάμενη κατέβηκα το δρόμο και πήγα στο φαρμακείο-Hondos Center της Φιλολάου.
-Γειά σας, ήθελα μια κρέμα προσ…
-Αααα! Για να δω, έχετε αφυδατωθεί εντελώς εσείς.
-(Ανάσα και)…Ναι, ναι ξέρετε, δεν καταλαβαίνω γιατί, έτσι ξαφνικά τον τελευταίο χρόνο μερικές φορές γίνομαι λίγο…σαγρέ!
-Πόσο χρονών είστε;
-27.
-Νερό πίνετε;
-Όχι, αλλά δε νομίζω να φταίει αυτό γιατί ποτέ δεν έπινα.
-Ε, META TA 25, χρειάζεται περισσότερη ενυδάτωση το σώμα, το δέρμα αλλάζει.

Προσπάθησα να παραβλέψω το γεγονός οτι δέχτηκα συμβουλές ομορφιάς από μια κυριούλα που φόραγε γαλάζιο μολύβι ματιών με ελαφρύ ασημί γλίτερ εντός και έφυγα από το φαρμακείο με 2 σακούλες μπουρδοπράγματα.
Και σας έχω πει σε προηγούμενο κείμενο πως ΔΕΝ ΤΙΣ ΘΕΛΩ τις τσάντες του φαρμακείου.
Έτσι κάθε βράδυ πασαλείβομαι σα νεοφώτιστο και περιμένω να απορροφηθεί η λαδίλα για να ξεραθώ. Επιπλέον βιώνω μεγάλη καταπίεση γιατί ξεκίνησα να πίνω νερό.
Παιδία, μιλάμε για πολύ νερό.
Εκεί που δεν έπινα ούτε ένα ποτήρι τη μέρα, τώρα έχω γεμίσει μπουκαλάκια όλο το σπίτι. Πίνω 2 λίτρα νερό(;) από τα LIDL(!) και περιμένω ακόμα πότε θα αρχίσω να κατουράω υγρά μπαταρίας.
Τέλος πάντων, το δέρμα ακόμα σαγρέ το βλέπω.

Μου είπαν επιπλέον πως είναι καλό το πρωί μόλις ξυπνάω να φτιάχνω ένα ξόρκι με νερό(εννοείται), μέλι και να στύβω και μισό λεμόνι μέσα. ΝΑ ΣΤΥΒΩ ΛΕΜΟΝΙ πρωί-πρωί ρε φίλε, που ξυπνάω καταπίνοντας 10 πουράκια Caprice σα γλάρος για να συνέλθω και βρίζω μέχρι και το βραστήρα από τα νεύρα μου.

Μια άλλη μέρα με έπιασε η προκοπή να κατέβω στο κέντρο της Αθήνας να δω τη φίλη μου την Αθανασία, που σε λίγο θα με διαγράψει από φίλη, κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα που αξιώνομαι να τη δω. Καθόμουν λοιπόν στο μετρό, ήσυχα και καλά και άκουγα τη μουσικούλα μου. Δύο αγόρια γύρω στα 17 καθόντουσαν απέναντι μου και μιλούσαν δυνατότερα και από τη Στέλλα Μπεζ στην κρίση “δε θέλω άλλη ξεφτίλα” έπικ by the way.
-Μαλάκα, είδες τη Χριστίνα στο Γαλάτσι; Θεόμουνο δεν είναι;
-Ποιά ρε; αυτή είναι θειά, δε θα ‘ναι πια 30 χρονών;;

Θειάφι στα αυτιά σου κωλόπαιδο (είπα από μέσα μου, κυρία), καθώς έψαχνα απελπισμένα για ρυτίδες στο τζάμι του παραθύρου του μετρό
Παρεμπιπτόντως, πόσες φορές με έχει σώσει αυτό το τζάμι-καθρέπτης, τι μαλλί έχω φτιάξει, τι κραγιονάκι έχω βάλει ανέσχυντα δίπλα σε άστεγο, τι γκομενάκι έχω κοιτάξει πλαγιομετωπικά.
Μούρλια!

Επίσης θέλω να σας πω, πως μετά τα 25 ως δια μαγείας όλα τα πιτσιρίκια σου μιλάνε στον πληθυντικό.
Λες και έχουν γεροραντάρ ρε πούστη μου…πέρασες το κουτάκι 18-25;
Τικ, άρχισε το κυριλίκι το μουρλό.
-Κυρία Αγγελική, εσείς τι δουλειά κάνετε;
ΚΕΡΙΑ ΚΑΙ ΛΙΒΑΝΙΑ ΚΑΙ 6 ΜΕΤΡΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ, ΑΝΑΙΔΕΣΤΑΤΟ!

Είμαι 27 χρονών, φοράω all star και σκισμένα τζιν. Που και που σκουλαρίκι στη μύτη. Τι άλλο να κάνω;
Θα ακούω Καλομοίρα χωρίς ακουστικά στα ΜΜΜ…θα τα αποτελειώσω εγώ!

Μια άλλη φορά, την πλήρωσε η συντάκτριά μας, Joy.
Είχε έρθει από το σπίτι, να βαφτούμε, να φτιαχτούμε, να χαρούμε και να βγούμε για ποτά. Και εκεί που προσπαθούσαμε να φτιάξουμε το χνούδι που έχω για μαλλί και δεν καθόταν κιόλα…την είδα!
ΑΣΠΡΗ ΤΡΙΧΑΡΑ ΞΕΞΑΣΠΡΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΞΕΞΑΣΠΡΟΤΕΡΗ.
-Χαρά, είναι αυτό άσπρη τρίχα;;;
-Κάτσε ρε παιδί μου, να δω καλύτερα, όχι όχι, πολύ ξανθία είναι, δε νομίζω ότι είναι άσπρη.
Τί να πει που την κοίταζα σα τον Jack Nicholson στη “Λάμψη” και ήμασταν και σε μπάνιο;;;;
Τρόμαξε να με συνεφέρει το χρυσό μου.
Να μη σας τα πολυλογώ, η τρίχα ξεριζώθηκε και τοποθετήθηκε μπροστά στην λευκή πόρτα για να κάνουμε τη σύγκριση.
ΗΤΑΝ ΑΣΠΡΗ.

Άσε το άλλο, διαβάζουν σου λέει Memories στο Facebook και ντρέπονται με το πόσο ανώριμοι ήταν. Εγώ κάτι κουλτούρες ανέβαζα, κάτι βαθυστόχαστα λες και είμαι η αδερφή του Μάλαμα.
Τι στο καλό σκέφτομαι, τόσο μικρομέγαλο ήμουν πάντα; γιατί δε χτύπαγε η μαμά μου όπως μου έρπεπε;
Την άλλη φορά διάβασα ένα κατεβατό που είχα γράψει και σκιάχτηκα καλέ…3 ώρες Στανίση άκουγα να έρθω στα ίσια μου! Οπότε, να ξέρετε, αν πω καμμιά κουλτούρα, δεν είναι από τη σοφία του γήρατος, είναι από την πετριά που με δέρνει απ’ τα 9.
Να τη λέμε και αυτή την όψη του νομίσματος.

Επιπλέον, αρχίζουν οι καταπληκτικές ερωτήσεις του “πλησιάζω τα 30”.
Περιλαμβάνουν πολλή περιέργια, καθόλου τακτ, μπόλικη κατινιά και άπειρη χωριατίλα.
-Παντρεύτηκες;
-Θέλεις να κάνεις παιδιά; Πόσα;
-Πόσο καιρό έχεις “σοβαρή” σχέση;
-Σου φαίνεται δυσβάσταχτο να μείνεις με έναν άνθρωπο μιά ζωή;
-Έχεις σκεφτεί τί δουλειά θέλεις να κάνεις τα επόμενα 80 χρόνια;
-Μπεσαμέλ κάνεις σπιτική; εγώ αυτή της Αργυρώς.
-Πήρες πτυχίο; (ευτυχώς υπάρχει και αυτή η ερώτηση, να έχω ένα “ναι” να λέω.)
Μόνο οι γονείς μου δε με ρωτάνε αυτές τις παπάτζες και 2-3 φίλοι.
Συμπέρασμα;
Πάει η φαντασίωση στα 65 να είμαι η θηλυκή εκδοχή του Ψινάκη, με γκόμενους, πισίνες και τη Ζωή με αντίστοιχα αξεσουάρ.
Μόνη μου θα γεράσω με πλεκτά, γάτες και αλκοόλ.
Άντε η Ζωή θα με ανέχεται μέχρι και έτσι.

Επίσης, μετά τα 25, μπαίνεις μοιραία στη μάταιη σύγκριση του εαυτού σου με τους γονείς σου.
Δεν υπολογίζεις διαφορετικές συνθήκες, εποχές και οικονομικές κρίσεις.
Απλά μπαίνεις στη σύγκριση.
Κάτσε να σκεφτώ.
Ο μπαμπάς μου μέχρι τα 30κάτι είχε:
-Σπουδές
-Παιδί
-Ξεκίνημα άριστης επαγγελματικής σταδιοδρομίας
-Πλήρωνε νοίκι, λογαριασμούς, τα μπαλέτα και τα ωδεία μου
-Αγόραζε στερεοφωνικά του πανακρίβου

Ντάάάάάξ μωρέ. Και εγώ έχω.
Σπουδές.

Μέχρι τα 24 λες, έλα εντάξει, μικρός είσαι ακόμα, έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου.
Σαν περάσεις όμως το σταχτί σύνορο των 25, σταματάς να είσαι μικρός και “πρέπει να δεις τι θα κάνεις”.

Στέλνω που λέτε τα βιογραφικά τα άπειρα και μια μέρα χτυπάει το τηλέφωνο την ώρα που έκανα τη νοικοκυρά.
-Μάλιστα, ας κλείσουμε ένα ραντεβού, μου ακούγεστε σοβαρό άτομο.
-Βεβαίως πότε σας βολεύει…; απάντησα καθώς χαμήλωνα στο Xρυσό Kουφέτο στο YouTube.
Γιατί την κρέμα να τη βάλω, το σκατόνερο να το καταπιώ, το φρούτο να το φάω σα φάρμακο αλλά δε θα μου κόψεις και την Πάνια επειδή πέρασα τα 25.
Έχω και εγώ τα όρια μου.

Τελευταίο και φαρμακερό.
Πώς είναι οι γέροι που θαύουν έναν έναν τους συμμαθητές τους;
Ε, μετά τα 25 μαθαίνεις πως ένας-ένας παντρεύονται και ξαμολάνε μωρά. Πιστεύω πως έρχονται κρυφά στον ύπνο τους και τους ψεκάζουν ένα σπρέι που σε κάνει να θέλεις μωρό εδώ και τώρα.
Λέγεται “βρεφίνη” και δρα στιγμιαία.
Επειδή εγώ είμαι και λίγο τύπος της μαύρης της πέτρας, τα μαθαίνω από τη Ζωή.
Και μου τα πετάει και απότομα η αφιλότιμη.
Εκεί που περνάω ας πούμε τη δεύτερη στρώση μανό και το βάζω φουρνάκι, μπααααααμ σκάει στο Messenger φωτογραφία συμμαθητών με νυφικά, ρύζια, μωρά, έτσι…χωρίς πρόλογακο. Κόβει το μανό και αρχίζουν οι ερωτήσεις.
-Εγώ γιατί δεν έχω μητρικό ένστικτο; Γιατί δε “βαράει το βιολογικό μου ρολόι”; Γιατί δε μπορώ να ανεχτώ παιδάκια και μαμάδες πάνω απο τρίωρο; Γιατί με πιάνει η αγάπη για τα μωρά μόνο όταν βλέπω τον αντράκο μου και τον φαντάζομαι μινιατούρα; Γιατί κρατάει μόνο 2 λεπτά αυτή η έκλαμψη;;;;;
Τι θα κάνω σε αυτή τη ζωή;;;
Να δείτε που σε λιγάκι θα έχουν live streaming απο τον τοκετό και θα δημιουργούν events “η τέλεια συνταγή για αλεσμένο φαγητό” ξέρετε, αυτό… το εμετί που βρωμάει.

Προς το παρόν, πάω να πιώ την τελευταία γουλιά νερού-LIDL, να βάλω το σκατόλαδο στη μάπα μου και να ξεραθώ μπας και “στρώσω επιδερμίδα”.
Όσοι πίνετε νερό με ζόρι, να ξέρετε δεν είστε μόνοι.
Όσοι δε είστε και πάνω από 25; Φίλοι μου.

Τα λέμε ξανά…