Ως παιδί μεγαλωμένο στη μικρή πλην ξακουστή Νεάπολη Λασιθίου, μικρή σχέση είχα με κάθε Μέσο Μαζικής Μεταφοράς. Τα πάντα απείχαν απόσταση περίπου τριών νανοσεκόντ από το σπίτι μου. Μία στις τόσες έπαιρνα κάνα ΚΤΕΛ για αστικές εξορμήσεις σε λίγο μεγαλύτερα από το δικό μου χωριά.Το φύλαγε, λοιπόν, η μοίρα της μικρής χωριατοπούλας, μόλις ήρθε στην Αθήνα, να γνωρίσει κι από την καλή κι από την ανάποδη-βασικά μόνο ανάποδη έχει(?)- την …αθηναϊκή συγκοινωνία.
Σορτ βέρσιον: Την μισώ.

Λονγκ βέρσιον: Λεωφορεία, τρόλεϋ, μετρό, τραμ, ηλεκτρικό…. όλα, όλα και μόνο που τα ξεστομίζω γεμίζω θλίψη, φόβο και τρόμο. Με βαριά καρδιά και μην έχοντας άλλη λύση μπαίνω μέσα κρατώντας με δυσκολία τα δάκρυα μου… γιατί ταυτόχρονα κρατάω και τη μύτη μου. Αρχίζω, λοιπόν.

•Βρώμα
Φίλε, αν δεν έχουν φτιάξει ένα μείγμα από εμετό, τσίσα και σκόνη πολύ καλά ανακαταμμένο και αν δεν έχουν ψεκάσει με αυτό ΚΑΘΕ τετραγωνικό εκατοστό ΚΑΘΕ λεωφορείου/ τρόλεϋ/ βαγονιού, τότε δεν εξηγείται αυτή η μπόχα εκεί μέσα. Μην πω για το δάπεδο αυτών που σίγουρα δεν έχει γνωρίσει -μα ποτέ- τη γλυκιά συντροφιά της σφουγγαρίστρας. Ας δώσει το κράτος ένα κονδύλι για τουλάχιστον 24 αρωματικά δεντράκια και 37 άζαξ για κάθε λεωφορείο/τρόλεϋ/ βαγόνι αντίστοιχα, γιατί υποφέρουμε.
Και δε φτάνει αυτή η δεδομένη βρώμα… Ρε παιδιά, υπάρχει κάποιο συμβόλαιο, που εγώ δε γνωρίζω, μεταξύ όλων των επιβατών, όπου συμφωνούν να χρησιμοποιούν ΜΜΜ μόνο αν α) δεν έχουν πλυθεί εδώ και τουλάχιστον μια εβδομάδα και β) δεν έχουν χρησιμοποιήσει κανενός είδους αποσμητικό, άρωμα, ενυδατική κρέμα και καθετί εύοσμο για τουλάχιστον 2 μέρες; Γιατί τέτοια απλυσιά και ιδρώτας που φτάνει από μασχάλη μέχρι φάλι και να σχηματίζει δέλτα στο στέρνο; Και δε λεώ, κι εγώ άνθρωπος είμαι, ιδρώνω… αλλά τουλάχιστον εγώ βάζω 24 ώρες προστασία. Ακολούθησε το παράδειγμά μου, πληζ. Γιατί αλλιώς θα στέκομαι κι εγώ έξω από το μετρό, όπως αυτούς που διανέμουν κάρτες της Βόνταφον, να μοιράζω Νοξζίμα Μέμοριζ.

•Καμία πρακτικότητα
Το ‘χω πει και το ‘χω ξαναπεί. Τα οργανώσανε τα ΜΜΜ πολύ προσεκτικά έτσι ώστε να μας βασανίζουν στο έπακρο, δε γίνεται. Μαζευτήκανε, που λες, όλοι αυτοί, κάτσανε σε ένα μακρύ τραπέζι και κατέστρωσαν το σχέδιο ξεπαστρέματός μας με δαχτυλάκι Mr.Evil και σατανικό γέλιο. Σε άλλη περίπτωση, είναι απλά ανίκανοι.Ρε παιδί μου, θες να πας από Χαλάνδρι-Νέα Σμύρνη και πρέπει να αλλάξεις 2 λεωφορεία, να μπεις μετρό, τραμ, να ξαναπάρεις λεωφορείο και να κάνεις και 5-6 τάματα και προσευχές σε αγίους, αγίες, οσίους, οσίες. Αν δε, η ώρα είναι περασμένη, ντάξει δεν πειράζει. Πολύ ωραία τα παγκάκια του Χαλανδρίου.

•Αργοπορία
Αυτό αφορά σε τρόλεϋ και λεωφορεία και μου ρουφάει αργά την ψυχή σαν Παράφρωνας στο Χάρυ Πότερ. Πόσες φορές έχω περιμείνει λεωφορείο-φάντασμα, το οποίο δεν εμφανίστηκε ποτέ δε λέγεται. Για το πόσες φορές το έχω περιμείνει απλά πάνω από τέταρτο δεν το συζητώ καν. Περιμένεις ρε παιδί μου στη στάση μες στον ήλιο, με άλλους 25 και ξέρεις πόσα ερωτήματα στροβιλίζουν στο νου;
Πώς θα πάω σχολή τώρα; Γιατί περιμένω 30 λεπτά; Γιατί δεν έρχεται το λεωφορείο το ρημάδι; Γιατί ζω; Γιατί υπάρχω;

•Ανεύθυνοι οδηγοί
Στην προκήρυξη, που λες, που βγήκε για τους οδηγούς στα ΜΜΜ τα προαπαιτούμενα ήταν λίγα κι απλά. Α) Να μην έχεις δίπλωμα. Αν έχεις, απορρίπτεσαι. Μπάι-μπάι, γεια. Β) Να έχεις πουκάμισα που δεν έχουν ΚΑΝΕΝΑ κουμπί πάνω από το φάλι, να φαίνεται τρίχα και και μέσα από τρίχα να αχνοφαίνεται σταυρός. Γ) Να μιλάς στο κινητό ΚΑΘΟΛΗ τη διάρκεια που οδηγείς. Δ) Να είσαι αγενής και άξεστος.
Αν είχα 1 ευρώ για κάθε φορά που πάει να τρακάρει το λεωφορείο, για κάθε κλήση από κινητό οδηγού σε φίλους, θείους, γυναίκες, παιδιά και για κάθε προσβολή που έχω δεχτεί, θα έπαιρνα δίπλωμα κι αμάξι και θα ξαναέμπαινα ποτέ. Ποτέ.

•Πολυκοσμιά, ασφυκτικότητα κι παράξενοι, απολίτιστοι, άξεστοι επιβάτες
Καταρχάς, κάθε φορά σε κάθε μέσο μπαίνει μέσα η μισή Αθήνα. Δηλαδή ό,τι χειρότερο για τους φίλους και συντρόφους αγοραφοβικούς. Η ανάσα κόβεται κι έρχεσαι τόσο κοντά με τον άλλο που νομίζεις ότι θα σ’ αφήσει έγκυο. Κι όταν μυρίζει κι άσχημα, όπως προείπα, καταλαβαίνεις. Βγάζεις αποσμητικό-σπρέυ, τον ψεκάζεις κι ελπίζεις να λιποθυμήσει.
Τέλος πάντων, συνεχίζω. Μόλις ανοίξει η πόρτα του εκάστοτε ΜΜΜ ο πέλεκυς της κρίσης μου πέφτει βαρύς… αν χωράω να μπω. Δηλαδή, τους αντιπαθώ όλους. ΟΛΟΥΣ. Με το που μπαίνεις, φίλε, γυρνάνε όλοι, σε τσεκάρουν από νύχι ποδιού μέχρι φρύδι. Σκανάρισμα με λέιζερ. Και να κοιτάξεις με ενοχλημένο ύφος, δεν πτοούνται. Εκεί μέχρι να σε ματιάσουνε (αλλά έχω πάρει τα μέτρα μου, μετά κατευθείαν τηλέφωνο στη γιαγιά). Σπρώχνουν, πέφτουν πάνω σου, είναι όλοι νευρικοί και περίεργοι, σε κοιτάνε πάντα ενοχλημένοι για να κάνεις πιο κει και μονίμως ακούγεται το «τς, τς, τς» σαν υπόκρουση από πίσω. Αγαπητέ μου, ούτε μένα εμένα μ’ αρέσει που αν μας έριχναν λίγο αλάτι από πάνω, θα ήμασταν σωστές παστές σαρδέλες εδώ μέσα, αλλά δεν μπορώ να βγω η μισή από το παράθυρο για να απλωθείς. Σόρρυ.
Μην πω για το τι ξεκατίνιασμα πέφτει εκεί μέσα. Άπειροι καυγάδες τύπου Μαρία αντιπρόσωπος-Δημήτρης και Κυριάκος-Κούλα στην Αννίτα Πάνια. Είναι εκεί που θες να λιώσεις στο γέλιο και παράλληλα θες να κλάψεις από απογοήτευση για το ανθρώπινο είδος.

Extra Tips

•Γιαγιάδες…
Η μεγαλύτερη μάστιγα. Είναι ύπουλες σας λέω. Αν τύχει και δεν έχουν κάθισμα κι εσύ έχεις; Όοοχι, όχι, δε θα έρθουν να σου ζητήσουν ευγενικά να τους παραχωρήσεις τη θέση σου. Σε στοχοποιούν κι έρχονται και στέκονται από πάνω σου κοιτώντας σε με ένα βλέμμα ανημπόριας κι επίκρισης μαζί μέχρι να το προτείνεις μόνος σου. Μη μου το παίζεις ανήμπορη, γλυκιά μου, σε είδα πως έτρεχες με ταχύτητα φωτός να προλάβεις το λεωφορείο κρατώντας 5 σακούλες από τη λαϊκή στο κάθε χέρι. Αν πάλι δεν το προτείνεις ποτέ; Τα γνωστά: μάτιασμα, τηλέφωνο στη δική μου γιαγιά καιλοιπά καιλοιπά!

•Τραμ
Τραμ ή αλλιώς η χελώνα της αθηναϊκής συγκοινωνίας. Ο μόνος τρόπος να φτάσεις στα νότια προάστια. Οπότε δεν πας νότια προάστια, θα μου πεις. Γιατί απλά δε θα φτάσεις ποτέ. Πάει πιο αργά κι από γιαγιά με πι σε διάβαση. Δηλαδή, αν τρέξεις δίπλα του, στάνταρ θα φτάσεις πιο γρήγορα στον προορισμό σου. Aν κάνεις τζόκινγκ, θα φτάσετε ταυτόχρονα.

•Μετρό
Η μεγάλη μου αντιπάθεια. Δε λέω γρήγορο εντ έβριθινγκ αλλά… δεν το θέλω ρε παιδί μου. Ιδρυμτικό άσπρο χρώμα, πολλαπλασιασμένη περιέργεια ανθρώπων, επαίτες με το κλασικό «καλημέρα σας καλοί μου άνθρωποι…», βυθισμένο κάτω από τη γη να βλέπεις μόνο τοίχο, καύσωνας το καλοκαίρι, στρίμωγμα που σου κόβει την ανάσα και τη θέληση για ζωή, άπειροι άνθρωποι να περπατάνε σαν ζώα μέχρι να βγουν στην έξοδο. Ε, όχι. Του ματς. Μην ακούτε εκεί στη Θεσσαλονίκη, μια χαρά είστε και χωρίς.

Συνεπώς, η λύση για την αποφυγή των αθέμιτων, επονείδιστων, απεχθών και μη βιώσιμων ΜΜΜ είναι είτε το ταξί, όπου ο περίεργος, απολίτιστος άνθρωπος είναι τουλάχιστον μόνο ένας είτε δίπλωμα κι αμάξι. Μέχρι, όμως, εκείνη την ευλογημένη στιγμή και όσο θα αναγκάζομαι να χρησιμοποιώ ΜΜΜ, φίλοι, γνωστοί και συγγενείς θα υπομένετε ΚΑΡΤΕΡΙΚΑ τη γκρίνια, τα παράπονα και την απελπισία μου. Δε θα ‘ναι για πολύ. Μέχρι να συμπληρωθεί το απαιτούμενο ποσό στον κουμπαρά-αγελάδα μου όπου βάζω 2λεπτα, 5λπετα και μονόλεπτα. Μετά από αυτο θα γκρινιάζω για τους άλλους οδηγούς, την κίνηση και την τιμή της βενζίνης…