Μη με παρεξηγήσετε. Είμαι ξεκάθαρα από αυτές που βλέπουν ζευγαράκια παππούδων και ονειρεύομαι και εγώ να γίνω κάποια μέρα έτσι. Αγκαλιά με το ταίρι μου 1000 ετών, ακόμα ερωτευμένη, τραβηγμένα μούτρα σα μούμια και τεχνητή οδοντοστοιχία Χριστίνα Κολέτσα.
Τέλειο.
Μετά σκέφτομαι πως τέτοιο στραβόξυλο που είμαι, αποκλείεται να βρω κάποιον να μη με σκοτώσει στην κρίσιμη 7ετία.

Σας τα έχω ξαναπεί στο γλυκανάλατο “Eros sucks”. Εγώ δεν είμαι για έρωτες. Θα μιλήσω λοιπόν γενικά για το πως μου έχουν περιγράψει οι γύρω μου τα στάδια των σχέσεων και πως εγώ τα βίωνα.

Το στάδιο “Πρώτο Ραντεβού”

Είναι το ραντεβού που κατεβάζουμε ΚΑΙ δοκιμάζουμε ό, τι ρούχο έχουμε μπροστά μας και προβάρουμε τραγικά χτενίσματα. Έτσι καταλήγουμε με ρούχα εποχής Μπαρμπαρέλα και μαλλί Καίτη Γκρέι στα πολύ κακά της…. αλλάζουμε και ξαναλουζόμαστε για 3 φορά.
Βεβαίως, πάντα προηγείται συζήτηση 2-3 μέρες πριν με τη φίλη-fashion icon. Τί να βάλω; πως να κάνω το μαλλί; να βγάλω πόδι, βυζί ή να το παίξω κυρία με μπούργκα;
Επίσης, στέλνουμε φωτογραφίες στις κολλητές μας, για τις απαραίτητες διορθώσεις, τύπου “βάλε λίγο παραπάνω μάσκαρα”, “πάλι μωρή έβαλες τόσο ρούζ”, “αφαίρεσε ρε κανά αξεσουάρ” “πότε θα πάψεις να είσαι λατέρνα, η κοκό σανέλ (μεγάλη η χάρη της) έλεγε…” Ναι Ζωή, εσένα εννοώ. Και αφού έχεις διορθώσει τα πάντα ακολουθώντας τις συμβουλές ευλαβικά, στέλνεις και το τελικό αποτέλεσμα στη φίλη που σε θεωρεί τουλάχιστον Ζιζέλ για να σου πει οτι είσαι κούκλα. Ναι Mαίρη, εσένα εννοώ.

Καλά, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως υπάρχουν χρυσοί κανόνες.
Πρώτος και βασικότερος: ΜΗΝ ΤΟΥ ΚΑΤΣΕΙΣ!
Όσο ωραία και αν έχεις περάσει μικρή μου Σιντερέλα, όσο και αν τον θέλεις, μην κάνεις το λάθος και του χαρίσεις το ολόχρυσο μουνί σου από την πρώτη φορά. Θα είσαι τσούλα, του δρόμου και εύκολη. Δεν θα σε πάρει σοβαρά και η μάνα του δε θα το έκανε ποτέ.
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να αντισταθείς στην αμαρτία, όπως να αφήσεις το ολόχρυσο σου αξύριστο, να βγεις μέρα που θα έχεις περίοδο, μια ζώνη αγνότητας κλπ κλπ.
Το κακό με αυτόν τον κανόνα είναι πως υπάρχουν άντρες που θα το πουν και γυναίκες που θα το αιστανθούν.

Το στάδιο “βγαίνουμε”.

Αυτό το στάδιο το περνάς με μεγάλη δυσκολία. Κατ’ αρχήν επειδή είσαι στα στάδια του ενθουσιασμού, βγάζεις στον άλλο τον καλύτερο εαυτό σου. Σου λέει ας πούμε την παπαριά του και αντί να του χύσεις τον καπουτσίνο στα μούτρα, χαμογελάς ξεροκαταπίνοντας την κρέμα με την κανέλλα. Είσαι ευγενικός και ήρεμος και κρατάς τις προσωπικές σου απόψεις μόνο για σένα.
Το κακό με εμένα είναι οτι δεν κλείνω ποτέ το φαρμακόστομά μου. Έτσι οι καυγάδες ξεκινούν με το καλημέρα.

Με το που αποχωρίζεσαι τον άλλο, παίρνεις τις φίλες σου τηλέφωνο και υπεραναλύετε την κουβέντα που κάνατε.
-Τι να σημαίνει που κράταγε την κούπα με το αριστερό; λες να είναι αριστερόχειρας; ωωωω, τί χαρακτηριστικά έχουν οι αριστερόχειρες, κάτσε να κάνω google. Αααα, ζούνε λέει λιγότερο, πως θα τον παντρευτώ, θα αφήσω ορφανό το γιό μου;;;;;

Ό, τι και να σου πει ο άλλος ο πρώτος καιρός είναι πάντα αυτός που όλα δικαιολογούνται. Έτσι είναι αγάπη μου, σαν η καρδιά χτυπάει, ακόμα και η ποδαρίλα φαντάζει αριστοκρατική σαν τυρί ροκφόρ. Το σιχαίνομαι.
Στο στάδιο αυτό επίσης αργείς λιγάκι να απαντήσεις στα μηνύματα, έτσι για να κρατάς την αγωνία. Στο ενδιάμεσο όμως μπαίνεις στο μέσσεντζερ-χωρίς να μπεις στο μηνυμά του-έτσι να διαβάσεις τις πρώτες λέξεις.
“Θέλω να ξέρεις πως το ραντεβού ηταν τρ…”
Και σκέφτεσαι, τί να λέει παρακάτω;;; τραγικό; τρελό; τρομακτικό; τρυφερό;
Κάποια στιγμή η φίλη σου που μιλάτε παράλληλα ξεσπάει “διάβασε το μωρή κακοτράχαλη, μας τα ‘πρηξες” και η ζωή κυλάει κανονικά.

Το στάδιο “κοιμόμαστε καμμιά φορά ο ένας στο σπίτι του άλλου”

Είναι εκεί που προσπαθούμε να μην αποκαλυφθούν οι αδυναμίες μας.
Ξέρετε πόσες φορές κοιμήθηκα βαμμένη (μπλιάχ) με γκόμενο για να μη δει το λευκοκόκκινο δέρμα μου; ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως έχω κάνει και το θεικό, να σηκωθώ νωρίτερα να βάλω πούδρα και ρουζ υγείας! Εντάξει και λίγο οδοντόκρεμα δάχτυλο-στόμα.
Ω, ναι αγαπημένοι μου, είναι η ίδια φάση που σε παίρνει τηλέφωνο η ερωτευμένη κολλητή σου και νομίζεις οτι έχει πέσει στους καρχαρίες του London Aquarium. Nερά, φρου, φρου ακούγονται τέρμα και μια φωνή σου ψιθυρίζει “θέλω να κάνω κακά μου, αλλά ντρέπομαι μην ακουστεί τίποτα”.
Το στάδιο εκείνο που συμβουλεύεις την άλλη να βάλει 10 κιλά χαρτί στον κώλο προς ηχομόνωση της κλανιάς (το “sex n’ the city” παρεάκι μου γελάει τώρα).
Για όσους πρώην, νυν και αεί διαβάζουν, σπεύδω να σημειώσω πως όντως εγώ ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΚΑΚΑ. Για τις άλλες λέω.
Βγαίνουν στη φόρα τα άσχημα σου λέω.
Όλοι μα όλοι οι γκόμενοι μου, ένα πράγμα δε μου συγχώρεσαν ΠΟΤΕ. Το βράδυ πριν κοιμηθώ ΔΕ ΘΕΛΩ ΑΓΚΑΛΙΕΣ. Θέλω να χαζεύω στο κινητό μου 9gag μέχρι να με πάρει ο ύπνος με την αγωνία μήπως πάτησα share σε καμμιά βλακεία και χάσω το προφίλ της έξυπνης-αστείας.
Εκεί λοιπόν, ντρέπεσαι να είσαι σπαστικός και να γκρινιάζεις που βρωμάει τσιγαρίλα το σπίτι, που ο άλλος δεν έχει τα βιβλία του χωρισμένα σε αλφαβητική σειρά και κατηγορίες, που είναι απο τους άθλιους τυπους που βάζει το χαρτί ανάποδα από οτι το θέλεις.
Και εξ άλλου, δε σε νοιάζει και πολύ γιατί δε μένετε μαζί συνέχεια.

Το στάδιο “Συγκατοίκηση”

Έχω κάνει το λάθος αυτό δις. Έχω επίσης ορκιστεί πως την επόμενη φορά που θα συγκατοικήσω θα είναι με τον άντρα της ζωής μου. Γιατί ναι χρυσό μου, να φάω στη μάπα τη ρεψίλα σου αλλά όχι και να χωρίσω 2 μήνες μετά και να κλαίω χειρότερα και απο τη Μαρία Καβογιάννη στο “Χαρά Αγνοείται”.
Η μόνιμη συγκατοίκηση είναι λιγάκι…δεν ξέρω… εγώ πολύ τη φοβάμαι πια. Βλέπεις τον άλλο όπως ξυπνάει, τον έχεις εκεί μπάστακα θέλεις δε θέλεις…άσε που ανέχεσαι μόνιμα και το κωλόχαρτο ανάποδα. Επίσης έχεις και μια ντροπή παραπάνω να κάνεις πράγματα που κάνεις όταν δε σε βλέπει κανείς. Εγώ λχ όταν δε μπορώ να φτερνιστώ και παιδεύομαι ώρα, βάζω οδοντογλυφίδα στη μύτη μέχρι να φτερνιστώ και να το ευχαριστηθώ. Άντε να το κάνεις αυτό τώρα μπροστά στο γκομενάκι σου. Δε μπορείς να φας, να πιείς και να δεις τις σκουπιδιές σου στην τηλεόραση άνετα.
Επίσης, ΟΧΙ. Οταν είμαι στο μπάνιο ακόμα και να βάζω αισθησιακά κρέμα στα πόδια μου ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ! Μαλακίες, όταν βάζω κρέμα στα πόδια μου, τη βάζω λες και τρίβω σκάλες…η χιονάτη. Τέλος πάντων ακόμα και να βάφομαι ΜΗ ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ ΣΤΟ ΜΠΑΝΙΟ.

Το στάδιο “Γάμος, παιδιά και καλά σερβίτσια” (προαιρετικό)

Έχω καλές δικαιολογίες για να το αποφύγω. Ζούμε σε κρίση, δεν έχουμε λεφτά, δε μου πάει το λευκό σε φόρεμα, που να έχεις ένα παιδάκι όλη μέρα μες τα πόδια σου.
Logical.
Καημό το ‘χει η γιαγιά μου η Ολυμπία να με δει νυφούλα. Σας έχω πει για τη γιαγιά μου; Θα σας τα πω σε άλλο κείμενο. Στο χωριό τη φωνάζουν Μπίλιω. Συντάσσεται με “μωρή”.
Κάθε φορά που με ακούει να μιλάω στο τηλέφωνο μετατρέπεται σε Ferengi για να έχει το κατάλληλο αυτί. Αναρωτιέται εάν μιλάω με το μέλλοντα σύζυγό μου καθώς πλέκει ήδη ζιπουνάκια για τον εγγονό της.
Το εναλλακτικό της όνειρο για μένα είναι να γίνω η νέα Μενεγάκη.
Γάμος θρησκευτικός, γάμος με κόνσεπτ “η ελιά”, γάμος παραδοσιακός και άλλα τέτοια μπανάλ.
Διαβάζεις τη Vogue και βλέπεις το Vera Wang νυφικό και καταλήγεις να νοικιάζεις κάτι σα νυχτικό- στολή “βασίλισσα της νύχτας”. Παρεμπιπτόντως έχω ντυθεί βασίλισσα της νύχτας, τότε που σας έλεγα πως είχα ψείρα στο κεφάλι και με είχε κουρέψει η γιαγιά μου σαν εβραιόπουλο; Ναι…Τότε.
Οι φίλες συμβουλεύουν να φοράς κάτι κόκκινο, η γιαγιά σου σου δίνει την καλύτερη συνταγή για μουσακά και η μαμά σου κλαίει απο συγκίνηση που “τα κατάφερες”.
Όλα υπό έλεγχο.
Εγώ πάλι δεν έχω σκεφτεί το γάμο μου και η μόνη ανησυχία που θα έχει ο πατέρας μου είναι εάν το γλέντι θα γίνει στο Island ή σε κάτι καλύτερο.
Είναι in ακόμα αυτό ή λείπω πολλά χρόνια;

Το στάδιο “Χωρισμός” (προαιρετικό)

Και πάμε τώρα σε αυτά τα δύσκολα. Η φάση που ορκίζεσαι πως ο επόμενος θα είναι αυτός που θα ανέβεις τα σκαλιά της εκκλησίας. Η φάση που θεωρείς πως δεν είσαι για έρωτες και αγάπες. Το στάδιο αυτό που τρως γαρίδες με μερέντα και σιρόπι ούζου. Ξυπνάς και νιώθεις το ψυχομπούκωμα του πέθνους στο στήθος.
Μαζεύεσαι με τις φίλες σου και βγαίνει το χρυσό φτυάρι.
“Καλά, εγώ ποτέ δεν πίστευα πως έχει τόσο μεγάλο πουλί όσο έλεγες, επίσης πολύ τσιγκούνης ρε παιδί μου, μύριζαν λίγο οι μασχάλες του; ο κώλος του ήταν πιο πιπεριά και απ’ της Γιόκο Όνο”. Και άλλα τέτοια ωραία σχόλια.
Καταλήγεις πως για να χωρίσετε μάλλον δεν “ήταν γραφτό”, πως δεν κατάλαβε αυτό που πραγματικά είσαι και πως θα δει τι θα πάθει με τα τσουλακόμπαζα που κυκλοφορούν. Σιγά μη βρει καλύτερη να τον ανέχεται. Μαζεύεις αναμνηστικά και τα καταχωνιάζεις πίσω από τον απορροφητήρα, όλες τις φωτογραφίες σε ένα παλιό στικάκι που το δίνεις στην πιο χοντρή σου φίλη να το φάει και ξεσπάς στο μαλλί. Εγώ μόλις μυρίζομαι χωρισμό, ένα αποτυχημένο κούρεμα το χτυπάω.
Έτσι για να μην αντέχεται η ζωή καθόλου.
Ακούς καψουροτράγουδα-χωρίς μια “κόκκινη γραμμή” δε χωρίζω ποτέ-και επιτρέπεις το φλερτ στον ξεδοντιάρη περιπτερά που έχει κόρη στην ηλικία σου. Θυμάσαι ό, τι παλιό γκόμενο έχεις και κλαις αναδρομικά. Και στο τέλος παίρνεις το μπαμπά σου, για να σου πει το θεικό “δεν κάνει το παιδί” και νιώθεις και πάλι θεά.

Αυτά που λέτε αγαπημένοι μου αναγνώστες-ήρωες.
Ερωτευτείτε-αγαπήστε-χωρίστε-κλάψτε και τούμπαλιν.
Αυτά είναι εξ άλλου τα ωραία.

Τα λέμε ξανά.