Χριστούγεννα, οικογενειακά, διακοπούλες, φωτάκια παντού, άπειρο φαγητό και γλυκά, δε μοστ γουόντερφουλ τάιμ οφ δε γίαρ καιλοιπά και λοιπά…
Πφφφ! Οι απανταχού νευρικοί και γκρινιάρηδες θα με καταλάβουν όταν πω πως οι γιορτινές αυτές ημέρες προκαλούν άπειρους επιπλέον λόγους για νεύρα και για γκρίνια. Και πιστέψτε με, δε χρειαζόμασταν κι άλλους.
Όπως, λοιπόν, όλοι οι υπόλοιποι σας απαριθμούν τα 5+1 καλύτερα δώρα για τον αγαπημένο σας ή τις 5+1 καλύτερες συνταγές για βασιλόπιτα, εγώ θα σας απαριθμήσω τους 5+1 λόγους που με εκνευρίζουν τα Χριστούγεννα.

•Κιτς στολισμοί
Από που να αρχίσω και που να τελειώσω… Τα Χριστούγεννα, ρε παιδί μου, είναι η κατεξοχήν εποχή βιασμού της αισθητικής. Είναι η εποχή που με δυσκολία βλέπεις στο μπαλκόνι του γείτονά σου τους 3 άγιους Βασίληδες και τα 15 ξωτικά, καθώς τα λαμπάκια που έχει βάλει στα κάγκελα, στα παράθυρα και στις γλάστρες σε στραβώνουν. Και αναρωτιέσαι… αυτός ήσυχος άνθρωπος, σεμνός, ευγενικός, με τη δουλίτσα του, τα παιδάκια του… πώς, από πού κι ως που, γιατί έτσι;
Οι πλατείες και οι δρόμοι δε επιβεβαιώνουν και στον τελευταίο, που ήλπιζε, ότι δεν υπάρχει κράτος. Πάρτε παράδειγμα την πλατεία Συντάγματος. Το ένα δέντρο έχει πάνω του κάτι μπλε, πράσινα και κόκκινα κυκλικά φώτα σαν ιπτάμενους δίσκους και στο άλλο -ειλικρινά- όπως τα παρέλαβαν τα φώτα μπερδεμένα και δεμένα, έτσι τα πέταξαν πάνω, χωρίς να τους νοιάζει.
Μην πω για τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα και συγχυστώ… Όχι. Θα πω. Βρε καλοί μου άνθρωποι, ένα τόσο δα δεντράκι είναι, πώς να αντέξει πάνω του κάθε χρώματος -κόκκινο, μπλε, πράσινο, κίτρινο, ασημί, χρυσό- και μεγέθους μπάλα, χρωματιστά φώτα, χρωματιστές γιρλάντες, αστέρια, ταράνδους, άγιους Βασίληδες, καραμέλες ΚΑΙ τα χάρτινα στολίδια που έφτιαξαν τα παιδιά σας στο νηπιαγωγείο; Νισάφι πια. Απλή κόκκινη μπάλα, απλό λευκό φωτάκι, αστεράκι στην κορυφή και όλα μια χαρά. Ακούστε με, σας παρακαλώ.

•Η επανάληψη της επανάληψης
Δεν αντέχω άλλο ρε παιδιά. Όχι, δεν αντέχω να ξανακούσω «Λαστ Κρίστμας άι γκέιβ γιου μα χαρτ» ούτε να δω άλλο «Μόνος στο σπίτι». Με το που μπαίνει Δεκέμβρης, δηλαδή, όπου κι αν πας, για ένα ποτό, για ένα καφέ, στο μετρό (καλά σας έλεγα εγώ ότι το απεχθάνομαι) παίζει τα ίδια και τα ίδια, «Χριστούγεννα ήρθαν πάλι, μα είσαι πάλι μακριά μου», «Τα πιο γλυκά Χριστούγεννα» κλπ… Και λες, οκέι, το ‘χω, θα μείνω σπίτι να το αποφύγω. Ε, ανοίγεις τιβί να δεις καμιά ταινία και συνειδητοποιείς ότι ό,τι παίζεται έχει μέσα κάποιο άγιο Βασίλη, κάποιο ξωτικό ή κάποιο τάρανδο και το ‘χεις δει και 100 φορές. Χριστούγεννα= πολλαπλά ντεζαβού, τέλος.

•Κάλαντα
Σου είπαν, θα έρθουν διακοπές, θα ξεκουραστείς, θα χορτάσεις ύπνο… Αμ δε! Με το που πάει 8 την παραμονή, θα χτυπήσει το κουδούνι και θα είναι τα… παιδάκια που τραγουδάνε τα κάλαντα. Και δεν είναι μόνο ότι είναι κακόφωνα ή ότι χτυπάνε άτσαλα τα τρίγωνα ή ότι ίσα-ίσα ξέρουν τους πέντε πρώτους στίχους… Είναι που πρέπει να σου φαίνονται χαριτωμένα, να συγκινηθείς και να τους δώσεις και πάνω από 5 ευρώ γιατί αλλιώς φεύγοντας θα σου ρίξουν πιο πολύ βρίσιμο κι από ταξιτζή στην Αλεξάνδρας με κίνηση, τα γλυκά μου. Τα ζήσαμε και τα ξέρουμε. Όλοι μισούσαμε την κυρία που μας έδινε ένα κουραμπιέ μόνο… μέχρι που βρεθήκαμε στην άλλη πλευρά.

•Βραδινή Χριστουγεννιάτικη ή Πρωτοχρονιάτικη έξοδος
…ή αλλιώς ό,τι χειρότερο. Πέρα από τη μουσική που είναι ένα μιξ από κλασικά χριστουγεννιάτικα, νέα σκυλάδικα χριστουγεννιάτικα και από απλά σκυλάδικα… βασικά όχι πέρα από αυτή. Και μόνο αυτό θα αρκούσε. Αλλά έχει κι άλλο. Είναι εκείνες οι μέρες που δε χωράς με τίποτα να περάσεις για να πας τουαλέτα κι ως δια μαγείας κάθε φορά το τραπέζι σου είναι στην αντίθετη πλευρά από αυτήν. Απλώνεις χέρι να πιάσεις το κρασί σου, σκουντάς τον από πίσω, κρατάς το τσιγάρο σου και καις τη βάτα του διπλανού σου. Γιατί δε σας είπα το άλλο κακό. Την Πρωτοχρονιά κυρίως αλλά και τα Χριστούγεννα ο ντρες κόουντ είναι αυστηρότατος. ΟΛΟΙ, μα ΟΛΟΙ φοράνε μαύρα σακάκια με παπιγιόν προαιρετικά και ΟΛΕΣ, μα ΟΛΕΣ φοράνε κόκκινη γόβα, μαύρο φόρεμα και κόκκινο κραγιόν, έτσι εναλλάξ. Εννοείται πως υπάρχουν κι αυτές με τη χρυσή ή ασημένια γόβα, αλλά αυτές δεν αποτελούν τον κανόνα και μάλλον εντάσσονται περισσότερο στον αριθμό 1 περί κιτς στολισμού.

•Αφόρητη πολυκοσμία
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, όοοολος ο κόσμος κι ο ντουνιάς βγαίνει να κάνει τα ψώνια του και τη βόλτα του στην αγορά. Κι εγώ δεν την αντέχω ούτε σε νορμάλ συνθήκες. Είναι εκείνες οι μέρες που δε βρίσκεις θέση για να παρκάρεις, πέρασμα για να διαβείς, μια γωνίτσα για να σταθείς και λίγο οξυγόνο για να αναπνεύσεις. Περπατάς στην Ερμού και νιώθεις σιαμαίος με τους γύρω σου. Τεράστιες ουρές στα καταστήματα να σπάνε τα νεύρα σου και τα νύχια σου επειδή τα τρως… από τα νεύρα σου! Άνθρωποι μπροστά σου, πίσω σου, δεξιά σου, αριστερά σου, ΠΑΝΤΟΥ να γυρνάνε με 5 σακούλες σε κάθε χέρι. Και τα ‘χω ξαναπεί για εμάς τους αγοραφοβικούς… Νεύρα, ασφυξία, κρίση πανικού, με λίγες λέξεις, για να μην πω τίποτα άλλο τέτοιες άγιες μέρες.

•Βασιλόπιτα χωρίς άχνη
Στον έξτρα λόγο δε θα μπορούσα να βάλω τίποτα άλλο πέρα από αυτό. Λέμε ΟΧΙ στις βασιλόπιτες χωρίς άχνη, αυτέεες, αυτές που είναι σαν τσουρέκι… σαν ψωμί… πάντως όχι σαν γλυκό. Τα είπα και στην αρχή, τόσα άρθρα με 5+1 συνταγές υπάρχουν, γιατί κάποιος να επιλέξει αυτή; Κι αν όχι άχνη, σοκολάτα, γλάσο, κάτι ρε παιδί μου. Γιατί άμα είναι έτσι να παίρνουμε ένα πολύσπορο και να βάζουμε μέσα ένα δεκάλεπτο, δηλαδή. Μην είστε από αυτούς τους ανθρώπους που δε βάζουν άχνη στη βασιλόπιτα και δε μελώνουν το μελομακάρονο, για το δικό σας καλό. Μια απόλαυσή έχουμε κι εμείς, μη μας την στερείτε!

Αυτά τα λίγα χριστουγεννιάτικα νεύρα και γκρίνια. Σας αφήνω με ευχουλίνια για όμορφες γιορτές και με το πιο αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο, που τα λέει όλα. Πάω να φάω μελομακάρονα μέχρι να σκάσω και να κάνω λίστα με νιου γίαρζ ρεζολούσιονς που δε θα εκπληρώσω ούτε το 2030.

Σας φιλώ!