Έφτασε αυτή η περίοδος του χρόνου… που σαν στο Χάρι Πότερ και ο Ημίαιμος Πρίγκηψ ο ουρανός σκοτεινιάζει ακόμα και τη μέρα, μαύροι καπνοί διαπερνούν τον ουρανό και επικρατεί κρύο, παγωνιά και θλίψη.
Σε αυτόν τον παραλληλισμό, λοιπόν, που άλλο πιο αντιπροσωπευτικό δε θα μπορούσα να βρω, ο Βόλντεμορτ και οι σκοτεινές δυνάμεις του είναι η …εξεταστική. Εγώ, όμως, δεν είμαι ο Χάρυ Πότερ, ούτε η Ερμιόνη δυστυχώς… είμαι ο Νέβιλ Λονγκμπότομ.

Είναι αυτή η εποχή που, ενώ έχεις να διαβάσεις 4 τόμους για καθένα από τα 6 μαθήματά σου, σε πιάνει όσο ποτέ η νοικοκυροσύνη και η τακτικότητά σου. Βάζεις 3 πλυντήρια την ημέρα, τρίβεις ΚΑΘΕ μέρα το ΚΑΘΕ τζάμι 30 λεπτά, πλένεις το ίδιο πιάτο 5 φορές, τακτοποιείς την ντουλάπα σου και το συρτάρι με τα εσώρουχα ταξινομώντας τα ανά χρώμα κι εποχή, τρίβεις τραπεζάκια, κομοδίνα, καρέκλες, πλένεις ακόμα και τα πανάκια και τα σφουγγάρια με τα οποία καθάρισες τα προηγούμενα, σκουπίζεις, σφουγγαρίζεις, καθαρίζεις, λευκαίνεις ΚΑΙ απολυμαίνεις.
Επίσης, η όρεξή σου για ζωή και νέες δραστηριότητες είναι πιο μεγάλη από ποτέ. Σκέφτεσαι πόσο θες να αρχίσεις μαθήματα ζωγραφικής, να μάθεις βιολί, να κάνεις αθλήματα, να μάθεις κλακέτες, να γράψεις ένα βιβλίο ενδεχομένως, να κάνεις μπάντζι τζάμπινγκ.. Αυτά που εννοείται ότι ΠΟΤΕ δε θα τα κάνεις. Αλλά και πάλι είναι πολύ πιθανότεορο να τα κάνεις τώρα παρά μετά την εξεταστική.

Σε πιάνουν και τα φιλοσοφικά και τα υπαρξιακά σου, παράλληλα. Μήπως αυτή η σχολή δε μου ταιριάζει; Μήπως μου πάει καλύτερα να είμαι χαουζγουάιφ (και σίγουρα ντέσπερεϊτ) και να αφήσω τις σχολές και τα πανεπιστήμια; Τι κάνω με τη ζωή μου; Γιατί υπάρχω; Ποια είναι τα σος;;; Ποιος καθηγητής μου κάνει σε αυτό το μάθημα;;;
Καλά, ντάξει, 1-2 μήνες πριν την εξεταστική φυσικά δε σκέφτεσαι έτσι. Αρχικά, πας χαρτοπωλείο και παίρνεις τετράδια, μολύβια, γόμες, ξύστρες, μπλε και μαύρα στυλό κάθε πάχους, μαρκαδοράκια κάθε χρώματος, μικρά χαρτάκια για σημειώσεις και γενικά κάνεις λογαριασμό 50 ευρώ στο χαρτοπώλη. Φτιάχνεις ένα τέλειο πρόγραμμα στην καινούργια σου ατζέντα που περιλαμβάνει καθημερινό διάβασμα με σημειώσεις και 3 επαναλήψεις στο κάθε μάθημα, για να ‘σαι και σίγουρος.. Κι έτσι, γεμάτη αυτοπεποίθηση και σιγουριά, φτάνεις μια βδομάδα πριν το μάθημα να κοιτάς με απορία, μίσος κι αγανάκτηση το βιβλίο και τους συνδετήρες με τους οποίους τόσο περίτεχνα είχες μοιράσει την ύλη και το διάβασμα.
Και κάπως έτσι, αρχίζει ο πανικός. Κάθεσαι άγρυπνη πάνω από το βιβλίο τραβώντας τα μαλλιά και τρώγοντας τα νύχια σου. Διαβάζεις μανιωδώς μιας και, για να το θέσω κομψά, έχει πάρει φωτιά ο κώλος σου. Κάνεις και κάνα διάλειμμα, βέβαια, άνα 3-4 ώρες για να κλάψεις με λυγμούς από το άγχος και παίρνεις τηλέφωνο τη μαμά σου να σου πει τρυφερά και παρηγορητικά «Ας διάβαζες, αχαΐρευτη!».

Ταυτόχρονα, έχεις κι αυτούς τους φίλους σου που είναι στην 21η επανάληψη και σου λένε ότι φοβούνται πολύ και αναρωτιούνται πως θα γράψουν χωρίς και την 22η επανάληψη και δεν ξέρουν πως θα τα πάνε κι αγχώνονται και δεν είναι καθόλου καλά καικαικαι… ΤΙ ΦΟΒΑΣΑΙ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΓΡΑΨΕΙΣ 10 ΚΑΙ ΓΡΑΨΕΙΣ 9,5;

Σε αυτή τη φάση, λοιπόν, η ιδέα του μπαντζι τζάμπινγκ επανέρχεται. Χωρίς σκοινί. Μισείς τον αναβλητικό εαυτό σου, λες στο επόμενο εξάμηνο θα αλλάξω! Θα διαβάζω από την πρώτη κιόλας μέρα, που και η μαμά μου, που κάθε φορά που της λέω ότι διαβάζω με καμαρώνει συγκινημένη, αν το άκουγε, θα πέθαινε στα γέλια. Εύχεσαι να είχες τη χρονομηχανή της Ερμιόνης, αλλά και πάλι ξέρεις κατά βάθος ότι τα ίδια θα έκανες. Κι ενώ ξυπνάς και κοιμάσαι με το βάρος της ευθύνης και το φόβο της αποτυχίας, και πάλι αντί να διαβάζεις για την εξεταστική, προτιμάς να γράψεις κείμενο για αυτήν…

Και τέλος πάντων, η μόνη σου ελπίδα είναι εκεί που γράφεις στην αίθουσα εξετάσης να εμφανιστούν ο Φρεντ κι ο Τζωρτζ Ουέσλι πάνω στα μαγικά σκουπόξυλά τους, να πετάξουν πυροτεχνήματα, να τα κάνουν μπάχαλο και να γλιτώσεις. Αλλά υπομονή, παιδιά μου. Ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός. Εγώ σας αφήνω γιατί, μολονότι το βιβλίο μου με κοιτάει επίμονα από το γραφείο, εγώ -ρίχνοντάς του λοξές ματιές- με τόσες αναφορές στο Χάρι Πότερ αποφάσισα να κάνω ένα μάραθον επιτόπου.