Αν ποτέ σε ρωτήσει κανείς γιατί είσαι τόσο δεμένη με Εκείνον, μη διστάσεις. Πάρε μια βαθιά ανάσα και εξήγησε τους. Άρχισε απλά και καθαρά…

Ήταν πρωί. Το τηλέφωνο χτυπούσε ακατάπαυστα. Έξω, ο ήλιος δειλά-δειλά έκανε την εμφάνιση του. Λαμπερή, όπως κάθε μέρα άλλωστε του καλοκαι- ριού. Σηκώθηκες, άνοιξες την κουρτίνα να μπει φως και έτρεξες προς τον πάγκο της κουζίνας, να σηκώσεις το τηλέφωνο. Πριν καλά-καλά συνειδη-τοποιήσεις με ποιον μιλάς, ξέσπασες σε λυγμούς. Τα ουρλιαχτά σου στοί-χειωναν όλο το σπίτι και κανείς δε μπορούσε να σε πλησιάσει. Όταν βρήκες το κουράγιο να σηκωθείς από το πάτωμα, η φωνή του έβγαινε με δυσκολία. Όμως έπρεπε να βρεις το θάρρος και να το πεις σε αυτά τα μάτια που στέκο-νταν απέναντι σου καρτερικά και απλά περίμεναν.

Μια λέξη ίσον η πιο ολοκληρωμένη εξήγηση. Σε πλησίασε αργά. Έσκυψε και σου έδωσε ένα γλυκό φιλί στο μέτωπο. Κάθισε δίπλα σου χωρίς να πει λέξη. Μια απέραντη σιωπή πάγωνε την ήδη αποπνικτική ατμόσφαιρα. Και ενώ ο ήλιος έλαμπε έξω, στην καρδιά σου μέσα επικρατούσε ψύχος. Ήταν η άμυνα σου ίσως να μη νιώθεις, για να μπορέσεις να το πιστέψεις. Εκείνος δίπλα σου προσπαθούσε να είναι ψύχραιμος και να δείχνει δυνατός. Άλλωστε το είχε δουλέψει λίγο καλύτερα με τον εαυτό του γιατί ήξερε ότι κάποια στιγμή θα συνέβαινε. Τον τελευταίο καιρό οι γιατροί δε σας έδιναν και πολλές ελπίδες. Αλλά εσύ έβαζες παρωπίδες. Δεν ήθελες να ακούσεις τίποτα. Για σένα ήταν ο ’’super’’ ήρωας της καρδίας σου και εσύ η μικρή του πριγκίπισσα.

Έτσι σαν ήρωα τον αποχαιρέτησες και εσύ και Εκείνος. Στο σπίτι τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο. Εσύ κλείστηκες στον εαυτό σου και Εκείνος περίμενε πάντα καρτερικά δίπλα σου μέχρι να τον εμπιστευτείς. Άλλωστε ,τώρα, μόνο εσύ και Εκείνος μείνατε. Μόνο εσύ και Εκείνος βιώνεται αυτόν τον πόνο. Μόνο εσύ και Εκείνος μπορείτε να καταλάβετε ο ένας τον άλλον. Έτσι είναι τα αδέρφια , για να είναι ο ένας το συμπλήρωμα του άλλου. Μετά από αυτό, έπαψε για εσένα να είναι Εκείνος. ’’Εκείνος ,έλεγες, θα μας χωρίσει μπαμπά μου. Δεν είναι αδερφός μου αυτός. Δεν έχουμε την ίδια μαμά. Δεν είσαι μπαμπάς του. Μόνο εμένα είσαι.’’ Τώρα κοίταξε γύρω σου πονάτε το ίδιο, όμως Εκείνος είναι δυνατός για σένα. Είναι εκεί για να σε προστατέψει, τώρα που ο ’’super’’ ήρωας σου δεν είναι πια εδώ.

Από εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησες ,ότι μπορεί όπως ισχυριζόσουν να μην είχατε την ίδια μαμά ούτε τον ίδιο μπαμπά όμως η αγάπη σας και για τους δυο ήταν και θα είναι ίδια. Η αγάπη σας για τους δικούς σου βιολογικούς γονείς και για τους δικούς του θετούς γονείς δεν χωρούσε πείσματα. Η αγάπη αυτή ήταν ο ισχυρός συνδετικός σας κρίκος. Αυτός ο κρίκος που αποτέλεσε την αρχή για μια άλλη παντοτινή αγάπη, τη δική σας αγάπη.
Την αγάπη της αληθινής οικογένειας που δε βασίζεται σε βαθμούς αίματος.