Και ναι, η αλήθεια είναι πως δεν είχα ιδέα τι να σας γράψω σε αυτό το κείμενο. Δεν έχει γίνει και τίποτα συνταρακτικό ώστε να το ξορκίσουμε παρέα και έτσι αποφάσισα να γράψω αυτά που οι άλλοι θεωρούν παράξενα-και εγώ απολύτως νορμάλ- σε μένα.


Εντάξει, ξέρω πως πολλοί από εσάς μοιράζεστε μαζί μου τις ωραίες ιδιαιτερότητές σας και απολαμβάνουμε-παρέα-τους υπέροχους εαυτούς μας, αλλα ήθελα να τα μαζέψω και να τα εκθέσω και στους υπόλοιπους 3-4 που με διαβάζουν χωρίς να με γνωρίζουν.

Πάμε λοιπόν…

Θέλω να τρώω τα νύχια μου μέχρι να φτάσω κόκκαλο.
“Μα τώρα είναι ωραίο πράγμα αυτό;” ρωτάνε, “ναι, γιατί; ωραιόόόόότατο είναι”. Είναι αυτή η αίσθηση ρε παιδί μου, που έχει ο στοματικός ο άνθρωπος και θέλει να χρησιμοποιεί χέρι και στόμα ταυτόχρονα. Έκοψα και το μισοκάπνισμα που έκανα, μη μου ζητάτε παραπάνω. Επίσης επειδή ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΜΑΝΑΔΕΣ ΜΑΣ, την κακή αυτή συνήθεια, μου την κληροδότησε η δική μου mothercare.
Με σώζει το γεγονός οτι είμαι ναρκισσίστρια και τα χτίζω κάθε τρεις και λίγο με gel ή οτιδήποτε τσιμεντοειδές βρεθεί στο δρόμο μου.
Ατάκες όπως “είναι χρουσουζιά” και τέτοια χωριάτικα, επιστρέφονται με ΚΑθρεφτακι!
(Χρουσουζιά ή γρουσουζιά είναι; η γιαγιά μου η Αγγέλω, το έλεγε “γρισουζιά” και καθάριζε πάντως)

Δε μπορώ να κοιμηθώ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ τα βράδια.
Ναι. Όταν κοιμάμαι μόνη μου, πετάγομαι με κάθε θόρυβο που ακούγεται. By the way μπαμπά έχω δύο ερωτήσεις: 1) πως θα κάνω το χρυσό μου το ψυγείο να βγάλει το σκασμό μια για πάντα;;; 2) πως ενεργοποιώ το συναγερμό εάν βρίσκομαι ΜΕΣΑ στο σπίτι χωρίς να ξυπνήσω τους γείτονες, από τον αιώνιο ύπνο;
Το πρόβλημα λοιπόν είναι πως τρομάζω μη μπουκάρει κανένας μέσα στο σπίτι. Το έχω συζητήσει με τη Joy και έχω χαρεί γιατί και οι 2 έχουμε καταλήξει ότι η επικίνδυνη ώρα σταματάει γύρω στις 4 το καλοκαίρι και γύρω στις 5.30 το χειμώνα.
Όλα πέννα.

Ξαφνικά εδώ και κανά χρόνο με ΤΡΕΛΛΑΙΝΕΙ το σπίτι να μην είναι σε πλήρη τάξη. Την είχα πάντα την πετριά αλλά παράγινε το κακό.
Ρούχα χωρισμένα σε χρωματικούς τόνους, κούπες σε σειρά μεγέθους και χρώματος, βιβλία χωρισμένα σε είδος ανά βιβλιοθήκη. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για το LapTop μου: ΕΝΑ ΦΑΚΕΛΟ στο desktop και μέσα σε αυτό, όλα τα υπόλοιπα. Επιπλέον, ΔΕ ΜΠΟΡΩ να χρωστάω λογαριασμούς. Είναι τρομακτικά μπανάλ και ζω με την εκκρεμότητα στο μυαλό μου όλο το μήνα.
Χρωστάω ΔΕΗ πολλά λεφτά, είμαι σε ευαίσθητη φάση.

Δεν πίνω καφέ. Ναι. Δεν πίνω καφέ. Λυσσάξτε, κάψτε το Σύνταγμα, σκίστε τα ρούχα σας!!!Είμαι πολύ τσιτωμένη από φυσικού μου, δε χρειάζομαι ΚΑΙ καφέ. Και εσάς που βλέπετε καφέ και κάνετε λες και θα καταπιείτε χρυσό σα να ήσασταν ο Μορν, λίγο σας κοροιδεύω να ξέρετε. ΚΑΦΕ πίνεις μανούλα μου, ΚΑΦΕ, ναι, ναι αυτό που βρίσκουμε ΠΑΝΤΟΥ, αυτό που πίνει όλη η γη, αυτό.
Αυτοί δε, που τον πίνετε σκέτο είστε οι πιο επικίνδυνοι, σας τρέμω να ξέρετε.
Πιείτε τον, απολαύστε τον, χαρείτε τον, βαρέστε τον ενδοφλέβια αλλά μη μας τα πρήζετε.
Είναι πια τόσο υπεργαματίλα που σε λίγο θα το γράφετε και στο βιογραφικό.
Χαλαρώστε.
Εν τω μεταξύ όλοι αυτοί που ακολουθούν τη μόδα του “coffeelover” κάνω-σαν-παλαβός-μόλις-ακούσω-τη-λέξη-καφές-σου-βουτάω-την-κούπα-γιατί-δεν-κρατιέμαι, κανά νες καφέ πίνουν σπίτι τους… μη φανταστείτε.

Δεν αντέέέέέέέέχω άλλο τις φωτογραφίες στα social media. Συγκεκριμένα με ενοχλούν συγκεκριμένες κατηγορίες:
1) Φίλτρα με καρδούλες κλπ, νταξ, τα ξέρετε, μη λέω τα ίδια και τα ίδια, με βαριέμαι.
2) Βγάζουν την παρονυχίδα του νυχιού του μικρού τους ποδοδάχτυλου, βάζουν 10 κιλά θολούρα και το ονομάζουν “body part art”. Fart. Βαρεθήκαμε, το έκαναν όλοι.
3) Χρησιμοποιούν ιερά quotes σε σαπιο-selfies. Βάζει η άλλη τον πεταμένο της κώλο ρε φίλε και γράφει “resistance is futile”, τη στέλνεις μετά στους Borg για τσάι ή οχι;
4) Παιδάκια με καλυμμένα μούτρα με stickers. Αν φοβάσαι(;) οτι κινδυνεύει(;) το μωρό σου με κάποιο(;) τρόπο(;) με μια φωτογραφία που ανεβάζεις στο facebook, έχεις δύο επιλογές: α) έλα να κάνουμε μια συνεδρία, β) ΜΗ ΤΟ ΒΓΑΖΕΙΣ ΚΑΘΟΛΟΥ. Το μωρό που βγάζεις σήμερα, αύριο θα μεγαλώσει, σε 10 χρόνια θα είναι στην εφηβία και θα δει αυτά τα τερατουργήματα.
Δε θα περάσεις καλά.

Δε μπορώ να μπώ στο μετρό χωρίς εισιτήριο.
Βασικά προτιμώ να μη μπαίνω καθόλου αλλά αυτό είναι ένα θέμα που νιώθω βαθιά καλυμένη από το αντίστοιχο κείμενο της Joy.
Δε μπορώ ρε παιδιά, είναι ο υπέρμετρος εγωισμός μου; είναι η γενικότερη ανάγκη μου να ακολουθώ τους νόμους; είναι “γιατί αυτό είναι το σωστό”; δεν ξέρω τι είναι. Πάντως δε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να “περνάει δικαστήριο” απο ελεγκτή. Ειδικά εάν δείτε τι πουκάμισα φοράνε, από το να πέσω στο στόμα του, προτιμώ να πέσω στη ράγα τη βρώμικια.

Όταν ξυπνάω ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΧΩ ΚΑΜΜΙΑ ΚΛΗΣΗ ΣΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΜΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΟ. Όταν πριν ανοίξω μάτι και φάω πρωινό σοκολατένιο, βλέπω 2 αναπάντητες, 3 μέιλ και notifications απο το facebook, θέλω να πετάξω το κινητό στη λεκάνη και να μετακομίσω σε ένα σπίτι- χωρίς έντομα- στα βουνά. Το προβλημά μου με τα έντομα σας το έχω πει; ααα… φοβάμαι οτιδήποτε τσιμπάει. Δηλαδή, τη μυγούλα, τη σκνιπούλα κλπ, τα αγνοώ επιδεικτικά. Αν δω όμως μέλισσες και τέτοια κακιασμένα, αλλάζω νομό, χώρα, ήπειρο.
Με ξέρετε εξ’ άλλου, δεν έχω τέτοια προβλήματα εγώ.
Να με ενοχλείτε μετά τις 7-8 το απόγευμα παρακαλώ.

Δε γελάω με τα ανέκδοτα. Όχι, όχι, όχι. Μπορεί να γελάσω με τις εκφράσεις του άλλου, με τον τρόπο του ή από ευγένεια αλλά αλήθεια, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΕΙΑ ΤΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ.

Μου αρέσει τρομακτικά η trash tv, οι trash φιγούρες, η trash μουσική και γενικά οτιδήποτε σκουπιδένιο, βρίσκεται στο ιστορικό του YouTube μου. Βλέπω Εθνικό Σταρ και προσκυνώ, Σια Λιαροπούλου και βουρκώνω, Αννίτα Πάνια και χάνεται ο κόσμος.
Εν τω μεταξύ μπορεί να διαβάζω βαριά κουλτούρα και 3 λεπτά αφού κλείσω το βιβλίο, να ρίξω μια Βιβή Μαστραλέξη στο YouTube έτσι για να χωνευτεί το βάρος της φιλοσοφίας.
Να ξέρετε, εσείς που δεν αγαπάτε τρασίλα, σε 3 κατηγορίες ανήκετε: α) δεν ξέρετε από τέχνη, β) είστε υποκριτές, γ) δεν έχετε ακόμα πιάσει το βαθύτερο νόημα.

ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΤΗ ΒΙΑ. Σε υπερβολικό βάθμο, να με χωρίσει ο καλός μου, να με παρατήσουν οι φίλοι μου, να μη μου ξαναμιλήσει άνθρωπος. Γιατί όταν χρυσή μου, δε μπορείς να δεις μια ταινία με λίγο ξύλο, λίγη ψυχολογική ταλαιπώρια, ένα τσαμπουκά ρε αδελφέ, πόση αντοχή να έχουν οι άνθρωποι γύρω σου; Καλά, μη μιλήσω για το να είμαι μπροστά σε ξύλο. ΚΑΛΑ, μη μιλήσω να έιμαι μπροστά σε ξύλο και να παίρνει μέρος δικός μου άνθρωπος.

Είμαι εθισμένη στην Coca Cola Light. Το έχω ξαναπεί. Νομίζω πως πολλές φορές, τρώω για να πιώ κόκα κόλα ρε φίλε. Σε τέτοια υπερβολή που θυμάμαι μικρή, είχα βάλει τη μάνα μου να σηκωθει, να ντυθεί για να πάει να μου πάρει το μαγικό πιοτί, υπό την απειλή πως δε θα φάω! Καλά της έκανα βέβαια, γιατί είχε φτιάξει φασολάκια.
Να γίνει μόδα και αυτό σαν τον καφέ, να λυσσάμε και εμείς ρε γαμώτο με το πόσο γαμάτοι είμαστε που πίνουμε ένα ζουμί.

Θέλω να αγαπάτε και να με προσέχετε λίγο παραπάνω από τους φυσιολογικούς ανθρώπους. Έτσι την αντιλαμβάνομαι εγώ την αγάπη: “σ’αγαπώ αληθινά, σημαίνει πως προσπαθώ να σε αγαπώ και λίγο με τον τρόπο που έχεις εσύ ανάγκη”.
Να είστε κοντά μου στα δύσκολα με πολλά χαρτομάντηλα και σοκολάτες και να χαίρεστε με τις χαρές μου. Και εγώ αλήθεια είμαι για πάντα πιο πιστή και από σκυλί. Σε αυτό το σημείο θέλω δημοσίως να κάνω ωδή στον κολλητό μου φίλο και συναγωνιστή Γιάννη, ο οποίος έχει πάντα μια τεράστια αγκαλιά, είναι αδερφός, φίλος, ψυχολόγος, γυναικολόγος, παθολόγος, φιλόσοφος, “ηρεμιστής”, “φαντασιοδημιουργός” και οδηγητής.

Αυτές είναι μόνο λίγες από τις παραξενιές μου αγαπημένοι μου…
Κατά τα άλλα χρυσό παιδί.

Τα λέμε ξανά…