Είμαι η Χαρά, είμαι ενήλικη, δε ζω πια με τους γονείς μου στο χωριό μου και δεν είμαι καλά.
Πάει ενάμισης χρόνος περίπου από τότε που άφησα τη ζεστή μου φωλίτσα γιατί τάχα μου ήθελα ανεξαρτησίες, ελευθερίες και τέτοια, όπως όλα τα παιδάκια εξάλλου. Το είχα δει Γουίλιαμ Γουάλας-Μπρέιβ-χαρτ και φώναζα «φρίντομ» με όλη τη δύναμη της φωνής μου και σε κάθε ευκαιρία. Όταν, όμως, όλο αυτό έγινε αληθινό, δεν έμοιαζαν όλα και τόσο ρόδινα.

Από εκεί που έχεις τη μαμά σου να σε φροντίζει, να σε ταΐζει, να σε ποτίζει σε ένα σπίτι πάντα καθαρό και πάντα ζεστό και πάντα εύοσμο… πρέπει πια να μείνεις μόνος σου, να φροντίζεις τον εαυτό σου και να φροντίζεις παράλληλα και το σπίτι σου. Είναι σα να βγάζεις φτερά και το τίμημα να ‘ναι να χάσεις τη φωλιά σου. Γλυκανάλατο, ναι, αλλά ισχύει. Και πέρα από τη μετάβαση από την επαρχία στην πρωτεύουσα, που δεν είναι κάτι που θέλω να πραγματευτώ εδώ, ρε φίλε το να αφήνεις το σπιτουλίνι σου και το μάμας εν’ ντάντυζ κέαρ δεν είναι παίξε-γέλασε, τουλάχιστον για μένα.
Αγάπη μου; Θυμάσαι τόοοτε που σε ξυπνούσε γλυκά η γιαγιά, γιατί η μαμά δούλευε, με μια κούπα γάλα -στην τέλεια θερμοκρασία, όπως την ήθελες η παράξενη- και μπισκοτάκια; Ξέχνα το. Πλέον για να πιεις τον καφέ σου το πρωί σαν άνθρωπος και να φας και μια μπουκιά για πρωινό, πρέπει να έχεις πάει από την προηγούμενη σούπερ-μάρκετ και να ‘χεις αγοράσει καφέ και καμιά φρυγανιά. Να πας μέχρι εκεί, να τα πληρώσεις, να τα φέρεις σπίτι και να φροντίζεις να τα ανανεώνεις για να μην ξεμείνεις.
Επίσης, το σπίτι δεν είναι αυτοκαθαριζόμενο. Πρέπει να πάρεις χλωρίνες, άζαξ, το ένα, το άλλο. Πρέπει να τρίψεις, να σκουπίσεις, να ξεσκονίσεις. Επίσης πρέπει να βάλεις πλυντήριο, να μην αφήσεις τα ρούχα πολύ και μυρίσουν, να απλώσεις, να σιδερώσεις, να τα τακτοποιήσεις. Όλα αυτά μόνη σου.
Ούτε να παραγγέλνεις μπορείς συνέχεια, γλυκό μου. Πέρα από το ότι θα πάρεις 10 κιλά, δε βγαίνεις κιόλας και θα φράξει κι η αρτηρία. Ξανά πάλι σούπερ μάρκετ και μαγείρεψε και κανένα φασολάκι. Και μετά πλύνε και τα πιάτα, μη γεμίσει πάλι ο νεροχύτης. Αλήθεια, ακόμα δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι για ένα πιάτο μεσημεριανό πρέπει να χαλάσω 10 σκεύη.
Εν ολίγοις, λοιπόν, κάνεις ό,τι κάνει ένας ενήλικος άνθρωπος, αλλά για να λέμε αλήθειες, δε σε προετοίμασε και πολύ κανείς γι’ αυτό και δεν έχεις πελαγώσει και χωρίς λόγο, ε; Τα είχες όλα έτοιμα και σίγουρα και τώρα; Τώρα πρέπει να τα κάνεις μόνος σου. Σας άγχωσα; Γιατί αυτό ήταν μόνο η αρχή.
Δεν είναι μικροαστισμός, είναι φάκιν’ ρίαλ λάιφ. Όλα αυτά είναι η βάση μιας αξιοπρεπούς και υγιούς ζωής. Αλλά όοοοχι, παράλληλα έχεις και τη σχολή σου. Πλέον κανείς δε σου λέει τι είναι σος και τι θα πέσει. Επίσης, δε θα σου μιλήσει 5 φορές η γιαγιά σου για να ξυπνήσεις να πας σχολείο. Πλέον για να πας στη σχολή πρέπει να ξυπνήσεις μόνη και να πας. Ναι, δε σε υποχρεώνει κανείς. Αλλά αν δεν πας, δε θα περάσεις και τίποτα.
Και δε σου φτάνουν μόνο αυτά. Θες χόμπυ, να βλέπεις ταινίες, να ακούς ωραία μουσική, να κάνεις γυμναστική, να ξεσκάς και να νιώθεις πως ζεις, βρε αδερφέ. Πρέπει να βρεις χρόνο, όρεξη και χρήματα γιατί ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως όλα τα παραπάνω πρέπει να τα εντάξεις στο μπάτζετ των 600 – στην καλύτερη- ευρώ το μήνα, μαζί με ενοίκιο και λογαριασμούς.
ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ με μια λέξη.
Κι έρχονται στιγμές που δεν αντέχεις με τις υποχρεώσεις και με όλα όσα πρέπει να προλάβεις, εκτιμάς τη μαμά (μαμά, σ’ αγαπώ) και αναρωτιέσαι πως τα προλάβαινε όλα αυτή η γυναίκα και νιώθεις και λίγο ανίκανη να τα βγάλεις κι εσύ πέρα όχι για άλλα 5 άτομα, όπως εκείνη, αλλά μόνο για τον εαυτό σου.
Και οι σκέψεις σου πάνε κάπως έτσι… Τι θα φάω πάλι αύριο; Και πρέπει να πλύνω και τα χθεσινά πιάτα. Πότε θα προλάβω να διαβάσω; Στο γραφείο μου τα χαρτιά, τα τετράδια και τα βιβλία είναι άνω-κάτω. Δεν μπορώ άλλο με τη σκόνη που είναι παντού. Πρέπει να ξαναβάλω πλυντήριο γιατί ξέχασα τα ρούχα μέσα μια μέρα. Και έχει τελειώσει και το απορρυπαντικό. Έχω πήξει μες στο σπίτι. Πρέπει να πηγαίνω περισσότερο στη σχολή. Δεν κάνω τίποτα παραγωγικό. Έχω πέντε ευρώ μέχρι το τέλος του μήνα. ΒΟΗΘΕΙΑ! ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ! ΘΕΛΩ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ!
Και σε αυτό ακριβώς το σημείο που εύχεσαι να ήσουν στο προνήπιο και το μόνο σου πρόβλημα να είναι ότι μασάς ακόμα πιπίλα , έρχομαι να σου πω τα εξής, όσα μου λέει η δεύτερη φωνούλα στο μυαλό μου. Όχι, δεν έχεις πια τη μανούλα σου να σε προστατεύει σαν πορσελάνινη κούκλα. Ναι, η ζωή είναι δύσκολη. Όχι, δε θα γίνουν πιο εύκολα τα πράγματα, απλά θα συνηθίσεις. Ναι, πλέον είσαι λίγο μόνη σου. Όχι, τα πιάτα δεν πρόκειται να πλυθούν από μόνα τους. Ναι, πρέπει να τα πλύνεις εσύ.
Κι όλα αυτά, αγάπη μου, δεν είναι απαραίτητα κακά. Η ελευθερία φέρνει άγχος κι ευθύνη αλλά παραμένει ελευθερία. Όμορφη. Μην αφήνεσαι, μην κάνεις εκπτώσεις στην αισθητική και στην ποιότητα της ζωής σου, μην αφήνεις τη βαρεμάρα να σε καταδικάζει όλη μέρα σε ένα καναπέ, κάνε πράγματα, πολλά και διάφορα, δοκίμασε, βρες τι σου ταιριάζει, κάνε το και κάνε το καλά. Και τότε το ότι είσαι πια μόνη σου θα δίνει σε όλα μεγαλύτερη αξία, όπως μου ‘χει πει και κάποιος. Γιατί τα κατάφερες μόνη σου, με τις δυνάμεις και τα στάνταρ σου. Γιατί θα ‘ναι η ζωή σου, όπως την έφτιαξες. Γιατί θα είναι οι επιλογές ΣΟΥ.
Εμένα με βοηθάει να το σκέφτομαι και να το φιλοσοφώ έτσι… Τι να σας πω, πείτε με ανώριμη κι απροσάρμοστη. Μπορεί και να ‘μαι. Πείτε με γκρινιάρα. Είμαι σίγουρα… Ίσως να ‘ναι που σε λίγες μέρες γίνομαι 20, μπαίνω στην τρίτη δεκαετία της ζωής μου (!) και γεμίζω ωριμότητα και σοφία. Αλλά από την άλλη, μάλλον είναι που φοβάμαι που μεγαλώνω, αγχώνομαι (και δε θέλω και πολύ) και ώρες-ώρες θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω, να μην έχω άγχη, ανησυχίες αλλά να κάνω κούνια-μπέλα, να τρώω παγωτό σοκολάτα και ο μόνος λόγος για να βάζω ξυπνητήρι στις 8 να ‘ναι για να προλάβω τα πόκεμον…