Πανελλήνιες, που λέτε. Αυτή η μάστιγα…

Πλησιάζει πάλι ο καιρός για αυτό το τόσο σπουδάιο, τρομέρο και δημοφιλές γεγονός. Μέχρι και η Φαίη Σκορδά θα κάνει πως ενδιαφέρεται για σένα που ξεροσταλιάζεις ένα-δυό χρόνια τώρα πάνω από τα βιβλία. Που δεν ξέρει πόσο κάνει δυό και δυό αλλά θα ακούσει με φουλ υποκρισία πόσο δύσκολο ήταν το δέλτα ερώτημα του τετάρτου θέματος των μαθηματικών κατεύθυνσης. Μωρή δε θα δώσει κι ο Γιαννάκης σε λίγα χρόνια – γιατί σιγά μην καταργηθούν ποτέ- ΤΟΤΕ ΘΑ ΔΕΙΣ ΤΗ ΓΛΥΚΑ.

Είναι, λοιπόν, η εποχή εκείνη της ζωής που διαβάζεις όλη μέρα ή απλά σου λένε όλοι ότι πρέπει να διαβάζεις όλη μέρα. Γιατί; Γιατί έτσι ΠΡΕΠΕΙ. ΠΡΕΠΕΙ να μάθεις την κατάληξη του β’ προσώπου του ενικού αριθμού του αορίστου β’ της υποτακτικής φωνής του ρήματος “άγω”. ΠΡΕΠΕΙ να ξέρεις τι είδος πατάτας φύτευαν οι Πόντιοι στα χωράφια τους. ΠΡΕΠΕΙ να ξέρεις ότι το “sui” στο χ κείμενο των λατινικών είναι αφαιρετική του προσώπου που μετανιώνει και ΠΡΕΠΕΙ να ξέρεις και τι σκατά κάνουν τα λεμφοκύτταρα. Ναι. ΠΡΕΠΕΙ. Χωρίς όλα αυτά τα πολύτιμα εφόδια πως θα πορευτείς στον βίον τον βίαιον τούτον;;;

Μέρα σχολείο, μεσημέρι φροντιστήριο, βράδυ διάβασμα μέχρι τις 2. Γιατί ποιος χρειάζεται να φάει μεσημεριανό; Ποιος χρειάζεται να κοιμηθεί πάνω από 5 ώρες;; Χαμένος χρόνος. Επενδύστε τον στο φως και στη γνώση. ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΑ.

Αυτή η ρουτίνα, ρε φίλε, που νομίζεις θα πάρει σώμα κι οστά και θα σε ρουφήξει ολόκληρο ως οντότητα. «Άντε μωρέ, υπερβολές. Ένας χρόνος είναι θα περάσει» Ανάποδο σκαμπίλι. «Αν έχεις πρόγραμμα όλα θα τα προλαβαίνεις, μην παραπονιέσαι!» Ανάποδο σκαμπίλι και κατάρες τσιγγάνικες.

Είναι η εποχή που πέεερα από όοοοολα τα υπόλοιπα, όλοι –ΟΛΟΙ ΟΜΩΣ- από τη φιλόλογό σου μέχρι την ενοχλητική φίλη μιας θειάς της μάνας σου δεν ενδιαφέρονται πως νιώθεις ψυχολογικά, τι κάνεις, πως περνάς βρε αδερφέ… Ένα ενδιαφέρει. “Πώς πάνε τα διαβάσματα;”. Η ρημάδα η ερώτηση. Ανάβεις, που λές, λαμπάκια εσύ, γυρίζει το μάτι. Ψυχραιμία λες. Σβήνουν λαμπάκια, ξαναγυρίζει στη σωστή ποζισιόν το μάτι. “Μια χαρά” απαντάς ήρεμος, ενώ μέσα σου φωνάζεις “ΑΑΑΑΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΚΙ ΕΣΥ”. Στη φίλη της θειάς κάνεις και μπλοκ γιατί εννοείται πως ρώτησε με σχόλιο κάτω από τη νέα προφίλ (από την πενθήμερη στη Θεσσαλονίκη) μαζί με μία φωτογραφία με ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα κίτρινα, μπλε και κόκκινα από κάτω. Ναι, μη γελάτε. Απλά ΜΗΝ ξαναρωτήσετε. Πονάει.

Και ο χρόνος κυλά αργά και βασανιστικά. Στα όνειρά σου τα βράδια κλίνεις το «ειμί» σε όλους τους χρόνους και τις φωνές μαζί με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και το Βασιλιά τρώγοντας ώριμα σύκα από την Καρχηδόνα. Οι των άλλων κατευθύνσεων δεν ξέρω τι βλέπετε. Ολοκληρώματα;;; Τρε μπανάλ. Τουλάχιστον σε αυτό είμαστε τυχεροί. Άλλο το ότι όλα όσα έμαθα (και δεν παπαγάλισα απλά) δε μου χρησίμευσαν σχεδόν πουθενά στη σχολή μου. Μην τα θέλουμε κι όλα.

Αλλά το χειρότερο όλων είναι πως σε πείθουν όλοι ότι ο στόχος αξίζει όλες αυτές τις θυσίες. Μμμμμναι. Άξιζε να βγάζω σπυράκια από το άγχος και να κοιμάμαι κατά μέσο όρο 2 σεκόντ το 24ωρο για να μπω στο ΕΚΠΑ, στο κομβικό αυτό σημείο συνάντησης του πνεύματος και του πολιτισμού. Όπου για να κάτσω στην καρέκλα της αίθουσας πρέπει να βγάλω πρώτα τα μυξομάντηλα του προηγούμενου και 2 πατατάκια σαπισμένα από πρόπερσι κι όπου οι καθηγητές μπορεί απλά να μην έρθουν στο μάθημα. Γιατί έτσι. Άξιζε να σκάσουν οι γονείς μου χιλιάρικα για να μπάινω στο προαύλιο και να με πλησιάζει δαπίτης να με καλέσει για μπουκάλι στον Αργυρό. Άξιζε να κλαίω όλη μέρα όταν έδινα αρχαία κατεύθυνσης για να δίνω μάθημα, να βγάινει, να έχει χαθεί το γραπτό μου κι όταν απευθύνομαι στον – πιο δυσεύρετο κι από μαύρο μαργαριτάρι – αρμόδιο καθηγητή να με κοιτάει με ύφος «Δεν καταλαβαίνω την έκρηξη σου». Well, I don’t think so.

Αγαπημένα μου εκάστοτε 17/18χρονα πλάσματα; Καμιά εξέταση 3 ωρών δεν κρίνει την αξία κανενός μας. Πλησιάζει ο καιρός που κάποτε ήταν εφιάλτης για σχεδόν όλους μας. Βάλτε τα δυνατά σας και σκίστε. Κι αν δεν σκίσετε, κοιτάξτε να βρείτε το δρόμο σας αλλιώς γιατι ΧΕΛΟΟΥ, δεν υπάρχει μόνο ένας. Σας το λέω με βεβαιότητα, ναι. Ακόμα κι αν γράψεις 4,2 στα αρχαία, μπορείς ακόμα να φτάσεις ψηλά και να ‘σαι ευτυχισμένος.

Καλή σας τύχη και μην τρελαίνεστε! (καρδουλίνι)