Πανελλήνιες, που λέτε. Αυτή η μάστιγα…
Πλησιάζει πάλι ο καιρός για αυτό το τόσο σπουδάιο, τρομέρο και δημοφιλές γεγονός. Μέχρι και η Φαίη Σκορδά θα κάνει πως ενδιαφέρεται για σένα που ξεροσταλιάζεις ένα-δυό χρόνια τώρα πάνω από τα βιβλία. Που δεν ξέρει πόσο κάνει δυό και δυό αλλά θα ακούσει με φουλ υποκρισία πόσο δύσκολο ήταν το δέλτα ερώτημα του τετάρτου θέματος των μαθηματικών κατεύθυνσης. Μωρή δε θα δώσει κι ο Γιαννάκης σε λίγα χρόνια – γιατί σιγά μην καταργηθούν ποτέ- ΤΟΤΕ ΘΑ ΔΕΙΣ ΤΗ ΓΛΥΚΑ.
Είμαι η Χαρά, είμαι ενήλικη, δε ζω πια με τους γονείς μου στο χωριό μου και δεν είμαι καλά.
Πάει ενάμισης χρόνος περίπου από τότε που άφησα τη ζεστή μου φωλίτσα γιατί τάχα μου ήθελα ανεξαρτησίες, ελευθερίες και τέτοια, όπως όλα τα παιδάκια εξάλλου. Το είχα δει Γουίλιαμ Γουάλας-Μπρέιβ-χαρτ και φώναζα «φρίντομ» με όλη τη δύναμη της φωνής μου και σε κάθε ευκαιρία. Όταν, όμως, όλο αυτό έγινε αληθινό, δεν έμοιαζαν όλα και τόσο ρόδινα.
Continue reading “Ζω Μόνη μου…by Joy”
Και ναι, η αλήθεια είναι πως δεν είχα ιδέα τι να σας γράψω σε αυτό το κείμενο. Δεν έχει γίνει και τίποτα συνταρακτικό ώστε να το ξορκίσουμε παρέα και έτσι αποφάσισα να γράψω αυτά που οι άλλοι θεωρούν παράξενα-και εγώ απολύτως νορμάλ- σε μένα.
Αν ποτέ σε ρωτήσει κανείς γιατί είσαι τόσο δεμένη με Εκείνον, μη διστάσεις. Πάρε μια βαθιά ανάσα και εξήγησε τους. Άρχισε απλά και καθαρά…
Διαβάστε εδώ τα προηγούμενα:
(Part I)
(Part II)
(Part III)
-Ο Aleister Crowley, θα έπρεπε να είναι ένα τίποτα, ένας ασήμαντος. Όμως, είναι το παράδειγμα του πως η σύγχιση των ανθρώπων, μπορεί να κάνει έναν τυχοδιώκτη, ένα καιροσκόπο να παίξει σημαντικό ρόλο, μου απάντησε συνοφρυωμένος.
Χριστούγεννα, οικογενειακά, διακοπούλες, φωτάκια παντού, άπειρο φαγητό και γλυκά, δε μοστ γουόντερφουλ τάιμ οφ δε γίαρ καιλοιπά και λοιπά…
Πφφφ! Οι απανταχού νευρικοί και γκρινιάρηδες θα με καταλάβουν όταν πω πως οι γιορτινές αυτές ημέρες προκαλούν άπειρους επιπλέον λόγους για νεύρα και για γκρίνια. Και πιστέψτε με, δε χρειαζόμασταν κι άλλους. Continue reading “Χριστούγενν-άσε μας κουκλίτσα μου!…by Joy”
Μη με παρεξηγήσετε. Είμαι ξεκάθαρα από αυτές που βλέπουν ζευγαράκια παππούδων και ονειρεύομαι και εγώ να γίνω κάποια μέρα έτσι. Αγκαλιά με το ταίρι μου 1000 ετών, ακόμα ερωτευμένη, τραβηγμένα μούτρα σα μούμια και τεχνητή οδοντοστοιχία Χριστίνα Κολέτσα.
Τέλειο.
Μετά σκέφτομαι πως τέτοιο στραβόξυλο που είμαι, αποκλείεται να βρω κάποιον να μη με σκοτώσει στην κρίσιμη 7ετία.
Continue reading “Σ…χέσεις…By Nolita”
Ως παιδί μεγαλωμένο στη μικρή πλην ξακουστή Νεάπολη Λασιθίου, μικρή σχέση είχα με κάθε Μέσο Μαζικής Μεταφοράς. Τα πάντα απείχαν απόσταση περίπου τριών νανοσεκόντ από το σπίτι μου. Μία στις τόσες έπαιρνα κάνα ΚΤΕΛ για αστικές εξορμήσεις σε λίγο μεγαλύτερα από το δικό μου χωριά.Το φύλαγε, λοιπόν, η μοίρα της μικρής χωριατοπούλας, μόλις ήρθε στην Αθήνα, να γνωρίσει κι από την καλή κι από την ανάποδη-βασικά μόνο ανάποδη έχει(?)- την …αθηναϊκή συγκοινωνία.
Σορτ βέρσιον: Την μισώ.
SUPER RANDOM 
Recent Comments