Και ναι, η αλήθεια είναι πως δεν είχα ιδέα τι να σας γράψω σε αυτό το κείμενο. Δεν έχει γίνει και τίποτα συνταρακτικό ώστε να το ξορκίσουμε παρέα και έτσι αποφάσισα να γράψω αυτά που οι άλλοι θεωρούν παράξενα-και εγώ απολύτως νορμάλ- σε μένα.
Ε, μετά τα είκοσι πέέέέέντε…
Αγαπημένοι μου δηλώνω πως εάν ξανακούσω άνθρωπο να λέει τη φράση αυτή, ούτε η ψυχολόγος μου, ούτε ο κολλητός μου ο Ψ θα με σώσουν. Θα πέσω απευθείας στις σκληρές χαπάρες που γλύτωσα 27 χρόνια τώρα.
Αλλά να μου πεις…
ΜΕΤΑ ΤΑ 25 ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ… τι σε περιμένει στη γωνία.
Αγαπημένοι μου, στο συγκεκριμένο κείμενο θα διαβάσετε όλες τις κατηγορίες των ανθρώπων που λιγάκι σιχαίνομαι, η γλυκούλα. Έφερα πίσω μνήμες, βγήκα στην πόλη, μπήκα 20 φορές στο fb και σας τους παρουσιάζω. Εάν έχετε και εσείς “λατρεμένους” τους περιμένω inbox να βγάλουμε και νέο κειμενάκι-συνέχεια… Πίσσα και πούπουλα χρυσά μου!
Καμμιά φορά δεν ξέρεις πως να κάνεις τα συναισθήματα σου λέξεις.
Καμμιά φορά, δεν ξέρεις εάν και πόσο πονάς γιατί δεν έχεις κουράγιο ούτε να αντικρίσεις αυτό που έχεις να αντιμετωπίσεις. Καμμιά φορά ενώ τα κουτσοκαταφέρνεις με τη συγγραφή δε μπορείς να κάνεις ένα πρόλογο της προκοπής.
Έτσι, θα σας το εκθέσω απλά. Το κείμενο αυτό μιλάει για τη μητέρα μου και το θανατό της.
Στραβόξυλο γεννήθηκα, στραβόξυλο και θα πεθάνω αγαπημένοι μου.
Από Μαίο μήνα, που το βλέπω να μου έρχεται ψάχνω μέρος να κρυφτώ… Την Αλάσκα ας πούμε.
Ξεκινάνε όλα τα κακά ρε πουλάκι μου, λαμπερός καυτός ήλιος, αντιηλιακά με άρωμα καρπούζι να σε κυνηγάν’ οι μέλισσες, πορτοκαλί-απ’τα σολάριουμ-γκόμενες, βρώμα μασχάλης στο μετρό, μύκητες, ιδρωμένα κορμιά, λευκότερο κονσίλερ γύρω από το μάτι, λαδωμένα μαλλιά και το χειρότερο…κατσαρίδες!
Καλώς ήρθατε στο καλοκαίρι στην Ελλάδα.
Γιατροί φίλε. Αυτή η μάστιγα. Στο κείμενο αυτό θα σας μιλήσω για αυτά τα άτομα που αποφάσισαν να σώζουν ζωές και για μένα που αισθάνομαι πως απλά μου την απειλούν. Θα σας εκμυστηρευτώ λεπτομέρειες της ρημάδας της αρρωστοφοβίας μου, έτσι για τη λύτρωση. Όσοι εκεί έξω φοβάστε, μην ανησυχείτε, ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΜΟΝΟΙ.
Ούτε 10 ετών δεν ήμουν όταν άκουσα για πρώτη φορά τον “Κύρη του Σπιτιού”. Με πατέρα φουλ στο Beethoven και μάνα στους Doors, δεν καταλάβαινα ακριβώς το είδος της μουσικής που άκουγα. Δυνάμωσα την τηλεόραση και άκουσα τη μάνα μου να τραγουδάει από την κουζίνα.
Δεν πάμε καλά, η μάνα μου τραγουδάει ελληνικό στίχο;!
-Μαμά; Ποίοι είναι αυτοί οι κύριοι;
Continue reading “ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ, ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ . . . by Nolita”
Ως κλασική Ελληνίδα, προτιμώ να πεθάνω παρά να αποδεχτώ οτι μπαίνω -26 χρονών γαιδούρα- στην πραγματική ενήλικη ζωή. Τόσα χρόνια για ό, τι χρειαζόμουν, βρισκόταν μια μάνα, ένας πατέρας, ένα πανεπιστήμιο να με κάνουν να νιώθω πως κάποιος θα μου σώσει τον κώλο στη στραβή.
Αγαπημένοι μου, προειδοποιώ πως τα νεύρα μου είσαι κρόσια και οι ορμόνες μου ασταθείς τον τελευταίο καιρό. Με άλλα λόγια, μεταμορφώνομαι όποτε μου θυμιέται σε σχιζοφρενή δολοφόνο και ξεγελάω με γλυκό χαμόγελο και μάγουλο βερίκοκο. Με ενοχλούν όλα, ο, τι ζει, αναπνέει, περπατάει, έχει χέρια, ρίζες, φτερά ή ουρά. Έτσι λοιπόν, για να ξεσπάσω τα νεύρα μου, θα γκρινιάξω για τη ζωή μου στη Γηραιά Αλβιώνα.
SUPER RANDOM 
Recent Comments